Η διάγνωση των γιατρών ήταν "ζαχαροδαιβήτης". Θα ξέρετε πως αυτή η αρρώστια, γνωστή ως "σάκχαρο", είναι μια απ' τις χειρότερες και πιο ύπουλες αρρώστιες που μπορεί να χτυπήσουν έναν άνθρωπο. Δίχως κανένα λόγο, ο οργανισμός σταματάει τη διαδικασία του μετασχηματισμού των θρεπτικών ουσιών, δεν αφομοιώνει πιά το λίπος και τη ζάχαρη, γι'αυτό ο άρρωστος αδυνατίζει και εξαντλείται σιγά σιγά-δε θα σας βασανίσω με λεπτομέρειες.
Και τώρα ακούστε: Η δήθεν Ιατρική δεν ήξερε, τότε καμιά θεραπεία για τον διαβήτη. Βασάνιζαν τον άρρωστο με μιάν ειδική δίαιτα, ζύγιζαν κάθε του μπουκιά, μετρούσαν κάθε ρουφηξιά του, ενώ οι γιατροί ήξεραν πως έτσι ανέβαλλαν μονάχα το μοιραίο τέλος. Μπορείτε να φανταστείτε πως έτρεχα από τη μία αυθεντία στην άλλη, πως καταβρόχθιζα όλα τα συγγράμματα και τις ειδικές μελέτες.
Μα παντού μου απαντούσαν, γραπτά και προφορικά, με την αφόρητη από τότε λέξη: "Ανίατη"
Και τώρα ακούστε: Εδώ και λίγες μέρες, άκουσα στον ιατρικό σύλλογο μιά διάλεξη ενός από τους μεγαλύτερους χημικούς μας. Μας είπε πως στην Αμερική, και στα εργαστήρια μερικών άλλων χωρών, κάνουν πειράματα αρκετά ικανοποιητικά για να βρουν ένα αδενικό εκχύλισμα
Είναι βέβαιο, είπε, πως σε δέκα χρόνια η Ιατρική θα'χει ξεμπερδέψει με το διαβήτη. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο μ'αναστάτωσε η σκέψη πως μερικά γραμμάρια απ' αυτή την ουσία θ'ανακούφιζαν, τότε, τον άνθρωπο που λάτρευα και πως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως θα τον γιατρεύαμε, πως θα τον σώζαμε.Καταλαβαίνετε πόσο αυτή η ετυμηγορία "αγιάτρευτη", μ' είχε πικράνει, εμένα που σκεφτόμουν μέρα-νύχτα πως μπορούσε, πως έπρεπε να βρεθεί ένα φάρμακο για το διαβήτη, και πως κάποιος θα τ' ανακάλυπτε, ίσως εγώ
Stefan Zweig 1938
Και τώρα ακούστε: Η δήθεν Ιατρική δεν ήξερε, τότε καμιά θεραπεία για τον διαβήτη. Βασάνιζαν τον άρρωστο με μιάν ειδική δίαιτα, ζύγιζαν κάθε του μπουκιά, μετρούσαν κάθε ρουφηξιά του, ενώ οι γιατροί ήξεραν πως έτσι ανέβαλλαν μονάχα το μοιραίο τέλος. Μπορείτε να φανταστείτε πως έτρεχα από τη μία αυθεντία στην άλλη, πως καταβρόχθιζα όλα τα συγγράμματα και τις ειδικές μελέτες.
Μα παντού μου απαντούσαν, γραπτά και προφορικά, με την αφόρητη από τότε λέξη: "Ανίατη"
Και τώρα ακούστε: Εδώ και λίγες μέρες, άκουσα στον ιατρικό σύλλογο μιά διάλεξη ενός από τους μεγαλύτερους χημικούς μας. Μας είπε πως στην Αμερική, και στα εργαστήρια μερικών άλλων χωρών, κάνουν πειράματα αρκετά ικανοποιητικά για να βρουν ένα αδενικό εκχύλισμα
Είναι βέβαιο, είπε, πως σε δέκα χρόνια η Ιατρική θα'χει ξεμπερδέψει με το διαβήτη. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο μ'αναστάτωσε η σκέψη πως μερικά γραμμάρια απ' αυτή την ουσία θ'ανακούφιζαν, τότε, τον άνθρωπο που λάτρευα και πως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως θα τον γιατρεύαμε, πως θα τον σώζαμε.Καταλαβαίνετε πόσο αυτή η ετυμηγορία "αγιάτρευτη", μ' είχε πικράνει, εμένα που σκεφτόμουν μέρα-νύχτα πως μπορούσε, πως έπρεπε να βρεθεί ένα φάρμακο για το διαβήτη, και πως κάποιος θα τ' ανακάλυπτε, ίσως εγώ
Stefan Zweig 1938
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου