Παραγωγή β-κυττάρων από άλλα διαφοροποιημένα κύτταρα
Tα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει επίσης ότι τα διαφοροποιημένα β-κύτταρα διατηρούν την ικανότητα να αναπληρώνουν κατεστραμένα από κυτταρική διαίρεση β-κύτταρα, τουλάχιστον στα ποντίκια. Επιπλέον κύτταρα του παγκρεατικού πόρου ή εξωκρινή μπορούν να συμμετέχουν στην ανάπτυξη εμβρυικών κυττάρων και να ενεργοποιούν την μεταγραφή ενδοκρινών παραγόντων, όπως ο Ngn3, με αποτέλεσμα να επανα/προγραμματίζονται σε κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη
Η εντυπωσιακή πλαστικότητα των ενήλικων παγκρεατικών κυττάρων έχει πρόσφατα περιγραφεί, όπου διαφοροποιημένα α-κύτταρα, προγραμματίστηκαν εκ νέου σε β-κύτταρα. Είναι προφανές ότι η λειτουργία του α-κυττάρου δεν περιορίζεται στην παραγωγή γλυκαγόνης, αλλά επίσης ρυθμίζει τη λειτουργία του β-κυττάρου σε διάφορα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητας να γίνει β-κύτταρο, εάν χρειάζεται
Ένα άλλο εκπληκτικό παράδειγμα επανα/προγραμματισμού τελικά διαφοροποιημένων κυττάρων ήταν η παραγωγή ινσουλίνης από εξωκρινή κύτταρα του παγκρέατος, με υπερ/έκφραση τριών βασικών μεταγραφικών παραγόντων (Pdx1, Ngn3 and MafA) οι οποίοι μεταφέρθηκαν μέσα στα κύτταρα με επιμόλυνση από αδενοϊούς. Σε παρόμοια in vivo πειράματα επανα/προγραμματίστηκαν ηπατικά κύτταρα να παράγουν ινσουλίνη. Στα πειράματα αυτά φάνηκε ότι η διαδοχική ενεργοποίηση Pdx1, Pax4 (στόχος του Ngn3) και MafA αυξάνει τη δυνατότητα διαφοροποίησης των ηπατικών κυττάρων και όχι η ταυτόχρονη ή η απομονωμένη ενεργοποίηση αυτών των μεταγραφικών παραγόντων
Σήμερα δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε , πως αυτές οι εκπληκτικές ανακαλύψεις σε ποντίκια, μπορούν να μεταφραστούν σε ανθρώπους. Τα πιθανά οφέλη από οποιοδήποτε μόριο που αλλά-ζει την ταυτότητα παγκρεατικών ή ηπατικών κυττάρων θα πρέπει να σταθμίζονται έναντι του πιθανού κινδύνου νεοπλασίας
Πρόσβαση σε κρίσιμα γονίδια
Η μετατροπή ενός τύπου κυττάρου σ' ένα άλλο δεν απαιτεί μόνο ενεργοποίηση συγκεκριμένων μεταγραφικών παραγόντων, αλλά και ικανότητα του κυττάρου να ανταποκριθεί στον σωστό επιγενετικό φαινότυπο . Η συντονισμένη ανάπτυξη οποιουδήποτε οργάνου απαιτεί πρόσβαση σε κρίσιμους παράγοντες μεταγραφής. Το επιγενετικό τοπίο εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξης, τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κυττάρων και διαφέρει in vivo και in vitro
Όλες αυτές οι μελέτες έχουν γίνει τα τελευταία είκοσι χρόνια σε διάφορα μοντέλα ποντικού. Οι πληροφορίες είναι οι βάσεις για πειράματα που πρέπει να κατευθύνουν ανθρώπινα πολυδύναμα βλαστοκύτταρα προς παγκρεατικό ενδοκρινή φαινότυπο και ελπίζοντας σε λειτουργικά ανθρώπινα β-κύτταρα. Μελέτες σε εμβρυικό πάγκρεας ανθρώπου, έδειξαν ότι ορισμένα στάδια ανάπτυξης σε ποντίκια, δεν συνέβαιναν στους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναπτυχθούν ανθρώπεια μοντέλα ασθενειών. Ερευνάται αυτή τη στιγμή η διαφορά μεταξύ του ποντικού και του ανθρώπου, και συμπεριλαμβάνει φυσιολογία και ανατομία β-κυττάρου, με σκοπό την ανάπτυξη μοντέλων ανθρώπειων ασθενειών
Tα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει επίσης ότι τα διαφοροποιημένα β-κύτταρα διατηρούν την ικανότητα να αναπληρώνουν κατεστραμένα από κυτταρική διαίρεση β-κύτταρα, τουλάχιστον στα ποντίκια. Επιπλέον κύτταρα του παγκρεατικού πόρου ή εξωκρινή μπορούν να συμμετέχουν στην ανάπτυξη εμβρυικών κυττάρων και να ενεργοποιούν την μεταγραφή ενδοκρινών παραγόντων, όπως ο Ngn3, με αποτέλεσμα να επανα/προγραμματίζονται σε κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη
Η εντυπωσιακή πλαστικότητα των ενήλικων παγκρεατικών κυττάρων έχει πρόσφατα περιγραφεί, όπου διαφοροποιημένα α-κύτταρα, προγραμματίστηκαν εκ νέου σε β-κύτταρα. Είναι προφανές ότι η λειτουργία του α-κυττάρου δεν περιορίζεται στην παραγωγή γλυκαγόνης, αλλά επίσης ρυθμίζει τη λειτουργία του β-κυττάρου σε διάφορα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητας να γίνει β-κύτταρο, εάν χρειάζεται
Ένα άλλο εκπληκτικό παράδειγμα επανα/προγραμματισμού τελικά διαφοροποιημένων κυττάρων ήταν η παραγωγή ινσουλίνης από εξωκρινή κύτταρα του παγκρέατος, με υπερ/έκφραση τριών βασικών μεταγραφικών παραγόντων (Pdx1, Ngn3 and MafA) οι οποίοι μεταφέρθηκαν μέσα στα κύτταρα με επιμόλυνση από αδενοϊούς. Σε παρόμοια in vivo πειράματα επανα/προγραμματίστηκαν ηπατικά κύτταρα να παράγουν ινσουλίνη. Στα πειράματα αυτά φάνηκε ότι η διαδοχική ενεργοποίηση Pdx1, Pax4 (στόχος του Ngn3) και MafA αυξάνει τη δυνατότητα διαφοροποίησης των ηπατικών κυττάρων και όχι η ταυτόχρονη ή η απομονωμένη ενεργοποίηση αυτών των μεταγραφικών παραγόντων
Σήμερα δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε , πως αυτές οι εκπληκτικές ανακαλύψεις σε ποντίκια, μπορούν να μεταφραστούν σε ανθρώπους. Τα πιθανά οφέλη από οποιοδήποτε μόριο που αλλά-ζει την ταυτότητα παγκρεατικών ή ηπατικών κυττάρων θα πρέπει να σταθμίζονται έναντι του πιθανού κινδύνου νεοπλασίας
Πρόσβαση σε κρίσιμα γονίδια
Η μετατροπή ενός τύπου κυττάρου σ' ένα άλλο δεν απαιτεί μόνο ενεργοποίηση συγκεκριμένων μεταγραφικών παραγόντων, αλλά και ικανότητα του κυττάρου να ανταποκριθεί στον σωστό επιγενετικό φαινότυπο . Η συντονισμένη ανάπτυξη οποιουδήποτε οργάνου απαιτεί πρόσβαση σε κρίσιμους παράγοντες μεταγραφής. Το επιγενετικό τοπίο εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξης, τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κυττάρων και διαφέρει in vivo και in vitro
Όλες αυτές οι μελέτες έχουν γίνει τα τελευταία είκοσι χρόνια σε διάφορα μοντέλα ποντικού. Οι πληροφορίες είναι οι βάσεις για πειράματα που πρέπει να κατευθύνουν ανθρώπινα πολυδύναμα βλαστοκύτταρα προς παγκρεατικό ενδοκρινή φαινότυπο και ελπίζοντας σε λειτουργικά ανθρώπινα β-κύτταρα. Μελέτες σε εμβρυικό πάγκρεας ανθρώπου, έδειξαν ότι ορισμένα στάδια ανάπτυξης σε ποντίκια, δεν συνέβαιναν στους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναπτυχθούν ανθρώπεια μοντέλα ασθενειών. Ερευνάται αυτή τη στιγμή η διαφορά μεταξύ του ποντικού και του ανθρώπου, και συμπεριλαμβάνει φυσιολογία και ανατομία β-κυττάρου, με σκοπό την ανάπτυξη μοντέλων ανθρώπειων ασθενειών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου