Ο θυρεοειδής αδένας περιγράφηκε πρώτη φορά από τον έλληνα ιατρό Γαληνό. Ήταν ο δεύτερος σπουδαιότερος γιατρός της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη. Ο Γαληνός πίστευε ότι ο ρόλος του θυρεοειδή ήταν να λιπαίνει τον λάρυγγα και τις φωνητικές χορδές με διάφορα υγρά
Η διόγκωση του θυρεοειδή ή βρογχοκήλη έγινε γνωστή για πρώτη φορά στην Κίνα το 2700π.Χ. και από το 1600 π.Χ. οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ψημένα σφουγγάρια και φύκια για τη θεραπεία του
Ο Κέλσος (25π.Χ - 50 μ.Χ) όρισε την βρογχοκήλη ως " όγκο κάτω από το δέρμα και τον λάρυγγα, ο οποίος είναι μόνο σαρκώδης ή μπορεί να περιέχει κάποια ουσία σαν μέλι"
Το 340 μ.Χ. ο Κινέζος γιατρός Ko-Hung χρησιμοποιούσε αλκοολούχο εκχύλισμα από φύκια γαι τη διόγκωση του θυρεοειδούς (πολύ συχνή στις ορεινές περιοχές της Κίνας). Αυτή η γνώση μεταδόθηκε με τους Ευρωπαίους εμπόρους , μετά τον Marco Polo, και άρχισαν και στην Ευρώπη να καταναλώνουν φύκια για πρόληψη και θεραπεία του θυρεοειδούς
Ο πρώτος που σχεδίασε τον θυρεοειδή ήταν ο Leonardo da Vinci το 1500 και με πολύ ακριβή μάλιστα περιγραφή της αιμάτωσης του. Αποκαλούσε τους δύο λοβούς του θυρεοειδή "λαρυγγικούς αδένες"
Ανατομικά ο θυρεοειδής αναγνωρίστηκε το 1656 από τον Άγγλο παθαλογοανατόμο Thomas Wharton που ονόμασε τον αδένα 'ετσι γιατί μοιάζει με θυρεό (μεγάλη ασπίδα σαν πόρτα που χρησιμοποιούσαν συνήθως στην Αρχαία Ελλάδα)
Το 1811 ανακαλύφθηκε στο Παρίσι από τον Bernard Courtois , το ιώδιο στην τέφρα των καμένων φυκιών και το 1838 ο William Prout, o Lugol και άλλοι γιατροί της εποχής πρότειναν το ιώδιο για τη θεραπεία της βρογχοκήλης
Η παρουσία εξόφθαλμου σε συνδυασμό με διόγκωση του θυρεοειδή αναγνωρίστηκε αρχικά από τον Πέρση γιατρό Jurnazi το 1110. Χρειάστηκαν όμως αρκετά χρόνια, μέχρι το 1835 για να αναγνωριστεί από τον Ιρλανδό χειρουργό Robert James Graves o κλασσικός υπερθυρεοειδισμός σε ασθενείς που παρουσίαζαν ταχυκαρδία, διόγκωση θυρεοειδούς και εξόφθαλμο. Η τριάδα αυτή επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τον Γερμανό γιατρό Carl Adolph von Basedow
Η διόγκωση του θυρεοειδή ή βρογχοκήλη έγινε γνωστή για πρώτη φορά στην Κίνα το 2700π.Χ. και από το 1600 π.Χ. οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ψημένα σφουγγάρια και φύκια για τη θεραπεία του
Ο Κέλσος (25π.Χ - 50 μ.Χ) όρισε την βρογχοκήλη ως " όγκο κάτω από το δέρμα και τον λάρυγγα, ο οποίος είναι μόνο σαρκώδης ή μπορεί να περιέχει κάποια ουσία σαν μέλι"
Το 340 μ.Χ. ο Κινέζος γιατρός Ko-Hung χρησιμοποιούσε αλκοολούχο εκχύλισμα από φύκια γαι τη διόγκωση του θυρεοειδούς (πολύ συχνή στις ορεινές περιοχές της Κίνας). Αυτή η γνώση μεταδόθηκε με τους Ευρωπαίους εμπόρους , μετά τον Marco Polo, και άρχισαν και στην Ευρώπη να καταναλώνουν φύκια για πρόληψη και θεραπεία του θυρεοειδούς
Ο πρώτος που σχεδίασε τον θυρεοειδή ήταν ο Leonardo da Vinci το 1500 και με πολύ ακριβή μάλιστα περιγραφή της αιμάτωσης του. Αποκαλούσε τους δύο λοβούς του θυρεοειδή "λαρυγγικούς αδένες"
Ανατομικά ο θυρεοειδής αναγνωρίστηκε το 1656 από τον Άγγλο παθαλογοανατόμο Thomas Wharton που ονόμασε τον αδένα 'ετσι γιατί μοιάζει με θυρεό (μεγάλη ασπίδα σαν πόρτα που χρησιμοποιούσαν συνήθως στην Αρχαία Ελλάδα)
Το 1811 ανακαλύφθηκε στο Παρίσι από τον Bernard Courtois , το ιώδιο στην τέφρα των καμένων φυκιών και το 1838 ο William Prout, o Lugol και άλλοι γιατροί της εποχής πρότειναν το ιώδιο για τη θεραπεία της βρογχοκήλης
Η παρουσία εξόφθαλμου σε συνδυασμό με διόγκωση του θυρεοειδή αναγνωρίστηκε αρχικά από τον Πέρση γιατρό Jurnazi το 1110. Χρειάστηκαν όμως αρκετά χρόνια, μέχρι το 1835 για να αναγνωριστεί από τον Ιρλανδό χειρουργό Robert James Graves o κλασσικός υπερθυρεοειδισμός σε ασθενείς που παρουσίαζαν ταχυκαρδία, διόγκωση θυρεοειδούς και εξόφθαλμο. Η τριάδα αυτή επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τον Γερμανό γιατρό Carl Adolph von Basedow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου