Θυρεοειδικές ορμόνες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1891 από τον Murray που χορήγησε εκχυλίσματα θυρεοειδών προβάτου σε ασθενείς με βαρύ υποθυρεοειδισμό. Από τότε και μέχρι τη 10ετία του '70 χρησιμοποιούνται αποξηραμένοι , συνήθως βόειοι θυρεοειδείς, σε σκόνη, για τη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού
Ο Edward Kendall τα Χριστούγεννα του 1914, και ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Ευρώπη, ανακάλυψε και απομόνωσε την πρώτη ορμόνη του θυρεοειδούς, τη θυροξίνη. Μέσα στα επόμενα 12 χρόνια οι Harrington και Barger προσδιόρισαν το 1926 τον χημικό τύπο της θυροξίνης και την συνέθεσαν στο εργαστήριο. Η θυροξίνη όμως αυτή δεν είχε καλή απορρόφηση και μόνο το 1962 κυκλοφόρησε στα φαρμακεία η λεβοθυροξίνη που είναι η σημερινή μορφή θυροξίνης που χρησιμοποιούμε
Το 1941 ο Saul Hertz παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα επιτυχούς θεραπείας υπερθυρεοειδισμού με ραδιενεργό ιώδιο. Διευθυντής στη θυρεολογική κλινική του Massachusetts General Hospital στη Βοστώνη, χορήγησε ένα μίγμα ραδιενεργού Ι-131 και Ι-123 σε ασθενή με νόσο Graves. Αυτή ήταν και η πρώτη επιτυχής θεραπεία ανθρώπου με ραδιενεργό υλικό στην Ιατρική
Η πρώτη φαρμακευτική αντιμετώπιση του υπερθυρεοειδισμού ανακοινώθηκε το 1943 στη Βοστώνη από τον Astwood που χορήγησε θειουρακίλη σε ασθενείς με υπερθυρεοειδισμό τύπου Graves
Aπό τότε και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε προπυλθειουρακίλη, καρβιμαζόλη και μεθιμαζόλη με τον ίδιο τρόπο
Μέχρι το 1952 οι επιστήμονες πίστευαν ότι η θυροξίνη ήταν η μόνη ορμόνη του θυρεοειδούς. Τότε ο Gross και η Pitt-Rivers στην Αγγλία και οι Roche, Lissitzki και Michel στη Γαλλία ανακάλυψαν την δεύτερη ορμόνη του θυρεοειδούς , την τριιωδοθυρονίνη
Τέλος , ο Καναδός επιστήμονας Douglas Harold Copp το 1962 ανακάλυψε την τρίτη ορμόνη του θυρεοειδούς, την καλσιτονίνη, που παίζει σημαντικό ρόλο στον μεταβολισμό του ασβεστίου
Ο Edward Kendall τα Χριστούγεννα του 1914, και ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Ευρώπη, ανακάλυψε και απομόνωσε την πρώτη ορμόνη του θυρεοειδούς, τη θυροξίνη. Μέσα στα επόμενα 12 χρόνια οι Harrington και Barger προσδιόρισαν το 1926 τον χημικό τύπο της θυροξίνης και την συνέθεσαν στο εργαστήριο. Η θυροξίνη όμως αυτή δεν είχε καλή απορρόφηση και μόνο το 1962 κυκλοφόρησε στα φαρμακεία η λεβοθυροξίνη που είναι η σημερινή μορφή θυροξίνης που χρησιμοποιούμε
Το 1941 ο Saul Hertz παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα επιτυχούς θεραπείας υπερθυρεοειδισμού με ραδιενεργό ιώδιο. Διευθυντής στη θυρεολογική κλινική του Massachusetts General Hospital στη Βοστώνη, χορήγησε ένα μίγμα ραδιενεργού Ι-131 και Ι-123 σε ασθενή με νόσο Graves. Αυτή ήταν και η πρώτη επιτυχής θεραπεία ανθρώπου με ραδιενεργό υλικό στην Ιατρική
Η πρώτη φαρμακευτική αντιμετώπιση του υπερθυρεοειδισμού ανακοινώθηκε το 1943 στη Βοστώνη από τον Astwood που χορήγησε θειουρακίλη σε ασθενείς με υπερθυρεοειδισμό τύπου Graves
Aπό τότε και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε προπυλθειουρακίλη, καρβιμαζόλη και μεθιμαζόλη με τον ίδιο τρόπο
Μέχρι το 1952 οι επιστήμονες πίστευαν ότι η θυροξίνη ήταν η μόνη ορμόνη του θυρεοειδούς. Τότε ο Gross και η Pitt-Rivers στην Αγγλία και οι Roche, Lissitzki και Michel στη Γαλλία ανακάλυψαν την δεύτερη ορμόνη του θυρεοειδούς , την τριιωδοθυρονίνη
Τέλος , ο Καναδός επιστήμονας Douglas Harold Copp το 1962 ανακάλυψε την τρίτη ορμόνη του θυρεοειδούς, την καλσιτονίνη, που παίζει σημαντικό ρόλο στον μεταβολισμό του ασβεστίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου