Πριν από τη γκιλοτίνα, η θανατική ποινή ήταν ένα δημόσιο θέαμα με σταθερά πρόσωπα : δήμιος, καταδικασμένος , όχλος. Το απαράλλαχτο τέλος δεν μετρίαζε το δέος της αναπαράστασης, ταυτοχρόνως διδακτικό και καθαρτήριο. Η εφεύρεση της γκιλοτίνας μετατρέπει τη θανατική ποινή σε τεχνική. Η μορφή του δήμιου συρρικνώνεται στην ελάχιστη έκφραση της, αυτή του χειριστή μιας μηχανής. Η αυστηρή λειτουργικότητα της νέας μεθόδου δεν αφήνει χώρο για το ύφος. Οι δήμιοι ωστόσο αρνούνται να παραιτηθούν από τη χαρακτηριστική τελετουργική χειρονομία τους, αυτή του να σηκώσουν το κεφάλι του αποκεφαλισμένου και να το δείχνουν στον όχλο αφ' ης στιγμής ολοκληρώνεται η δουλειά.
α) Ο δήμιος προσφέρει μια πλήρη απόδειξη της καλής εκτέλεσης του, όχι από προσωπική περηφάνεια, αλλά για να συγκεντρώσεις επαίνους και να λάβει ανταμοιβή
β ) Ο όχλος λατρεύει τις απλές και κατηγορικές προτάσεις. Το κεφάλι ισοδυναμεί με μια τελεία που αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους. Ο δήμιος ως αποφθεγματιστής.
Ρόκε Λαρράκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου