..αυτό πριν από σαράντα πέντε, σαράντα έξι χρόνια λίγους μήνες πριν με κάνουν ανθυπoλοχαγό και φύγω για την Αγκόλα μ' ένα πλοίο γεμάτο σιωπή και κραυγές δηλαδή η σιωπή κραύγαζε οι κραυγές σιωπηλές, ποιος θα μου το μεταφράσει αυτό σε ανθρώπινη γλώσσα, εγώ πιασμένος από τον νιπτήρα της καμπίνας, με τα καινούρια μου γαλόνια, να ξερνάω, αν τουλάχιστον, αν καραμέλα της γιαγιάς μου στην αποσκευή μου ή κοτόπουλα τριγύρω να τα πειράζω μ' ένα καλάμι κι εκείνα να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο για γλιτώσουν από μένα, ο πατέρας μου στον τοίχο με δυο αναμμένα τσιγάρα, τρία αναμμένα τσιγάρα, δέκα αναμμένα τσιγάρα, στο τσίρκο κάποιοι δουλεύουν πετώντας στον αέρα μια δωδεκάδα μπάλες, στην αποβάθρα στρατιωτικά εμβατήρια μαζί με την βροχή, ο στρατηγός σ' ένα μπαλκόνι να κουνάει το σιωπηλό του στόμα, τα μεγάφωνα του έκλεψαν τη φωνή του ανακατεύοντας την με τη θλίψη των γλάρων, νιώθω στο πρόσωπο σας τη χαρά που θα υπηρετήσετε την Πατρίδα, κι εγώ υπηρετώ την Πατρίδα μουσκεύοντας το πουκάμισο μου με δάκρυα, το σακάκι μου, τη γραβάτα μου, ένα φάντασμα που του τρέχουν τα ζουμιά το κακόμοιρο και νόμιζα πως ήμουν εγώ, η μητριά μου σ' εμένα δείχνοντας τον πατέρα μου
Antonio Lobo Antunes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου