Το ταγκό του Σατανά

Ένας τσουχτερός και υγρός άνεμος του μαστίγωνε το πρόσωπο, για λίγο χρειάστηκε να κλείσει τα μάτια και, μολονότι έστησε αυτί για ν΄ακούσει προσεκτικά, πέρα από το λάλημα του πετεινού, τις μακρινές υλακές, το βίαιο ουρλιαχτό του ανέμου που είχε σηκωθεί λίγα λεπτά νωρίτερα, δεν άκουγε τίποτε άλλο παρά μόνο τους υπόκωφους χτύπους της καρδιάς του σαν όλα αυτά να ήταν μόνο μια φάρσα ή μια φασματική κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ("...λες και κάποιος θέλει να με φοβίσει"). Κοίταξε θλιμμένος τον σκοτεινό και απειλητικό ουρανό, τα αποκαϊδια του καλοκαιριού που το λυμαίνονταν οι ακρίδες και, ξαφνικά, ανάμεσα από τα κλαδιά της ακακίας, είδε σαν όραμα να παρελαύνουν διαδοχικά η μια εποχή μετά την άλλη, η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, ως εάν ολάκερος ο χρόνος να ήταν μόνο ένα ασήμαντο ιντερλούδιο στους απείρως μεγαλύτερους χώρους της αιωνιότητας, ένα εξαιρετικό ταχυδακτυλουργικό τρικ που δημιουργεί μια φαινομενική τάξη εντός της χαοτικής αταξίας και ορίζει μια πλεονεκτική θέση, από την οποία η τύχη αρχίζει να μοιάζει με αναγκαιότητα...
                                                                                               Laszlo Krasznahorkai