Η μεγάλη πλατεία

Κι έλεγαν οι αδερφές του σαν την είδαν (ήτανε ντυμένη κάτασπρα με μια καπελίνα που της έκρυβε το πρόσωπο, και φαινότανε δυο χείλη, το καλλίγραμμο σαγόνι, μια ιδέα από τα γυαλιά του ηλίου) ¨είναι φανερό γιατί τον μάγεψε¨, που ήταν απ' τα παιδικά του λάτρης των αστέρων και της περιπέτειας, και τους ήρθε η Ελένη σαν το όραμα, έχασκε η συνοικία τη γλυκιά γυναίκα που σκορπούσε με απλοχεριά την ευωδιά της, τις βαρύτιμες τις πενιουάρ, όπου στολίστηκαν όλες σαν τις γόησσες, και είπε εκείνη ¨θα σας φέρω έναν κόσμο¨, που δεν τις φορούσε πια, κι έλαμπαν από μετάξι και κεντήματα και σε κάθε τσέπη είχε ξεχαστεί κι ένα στολίδι, σ' άλλη μενταγιόν, σ' άλλη μια αγκράφα ή μια αλυσίδα, κι είπαν ¨τι ανοιχτοχέρα¨, όμως ¨είναι κι απ' τον αδελφό μας και προσθέταν και κρυφογελούσε η Ελένη, τα 'χε προμαντέψει όλα, και το ότι η Μυρσίνη θα 'τανε η μόνη που θα ευχαριστούσε, που της έχωσε στην τσέπη τρεις χιλιάδες και ψιθύρισε "για το τραπέζι, να ψωνίσεις και να θυμηθείτε το παιδί σας"
                                                                                   Νίκος Μπακόλας