Καρδιά τόσο άσπρη

Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως τίποτα απ' αυτά που συμβαίνουν δεν συμβαίνει, γιατί τίποτα δεν συμβαίνει αδιάλειπτα, τίποτα δεν διαρκεί αιώνια ούτε μένει σταθερό ούτε καν ως ανεξίτηλη ανάμνηση, κι ακόμα και η πιο μονότονη και κοινότοπη ζωή προχωρά αναιρώντας και αρνούμενη τον ευατό της μέσα στη φαινομενική της επανάληψη μέχρι που τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που ήταν πριν, κι ο αδύναμος τροχός του κόσμου σπρώχνεται από επιλήσμονες που ακούνε και βλέπουν και μαθαίνουν αυτό που δε λέγεται ούτε συμβαίνει ούτε είναι προσιτό στη γνώση ούτε επιδέχεται απόδειξη.
Αυτό που γίνεται είναι ολόιδιο μ' αυτό που δε γίνεται, αυτό που πετάμε ή που αφήνουμε να περάσει ολόιδιο μ' αυτό που παίρνουμε και πιάνουμε, αυτό που δοκιμάζουμε, ολόιοδιο μ' αυτό που δεν γευόμαστε, κι όμως περνά και φεύγει η ζωή μας διαλέγοντας κι απορρίπτοντας και ταξινομώντας, τραβώντας μια γραμμή που χωρίζει πράγματα ίδια και κάνει την ιστορία μας μια ιστορία μοναδική που τη θυμόμαστε και μπορούμε να την αφηγηθούμε
Βάζουμε όλη την εξυπνάδα και τις αισθήσεις μας και το ζήλο μας στην προσπάθεια να ξεχωρίσουμε αυτό που θα ισοπεδωθεί, ή έχει ήδη ισοπεδωθεί, και γι' αυτό είμαστε γεμάτοι τύψεις και χαμένες ευκαιρίες, επιβεβαιώσεις και επαναβεβαιώσεις και κερδισμένες ευκαιρίες, ότνα το σίγουρο είναι πως τίποτα δεν επιβεβαιώνεται και όλα χάνονται στο τέλος
Ή ίσως και ποτέ να μην υπήρξε τίποτα
                                                                                            Χαβιέρ Μαρίας