Όμως..

..δεν διαρκεί καθόλου, όσο δυο βήματα στο δρόμο, όσο μια βαθειά ανάσα
(μερικές φορές καθώς ξυπνάω διαρκεί περισσότερο και τότε είναι θαυμάσιο)
κι εκείνη τη στιγμή γνωρίζω ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, γιατί γνωρίζω ακριβώς ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
(αυτό που ακολούθως θα αγνοήσω δολίως)
Μα δεν υπάρχουν λέξεις γι' αυτό το υλικό ανάμεσα στις λέξεις και το καθαρό όραμα, που είναι σαν απτή απόδειξη. Αδύνατον να αντικειμενοποιήσεις, να διαβρώσεις αυτή την έλλειψη που συνέλαβα στιγμιαία και η οποία ήταν καθαρή απουσία
ή καθαρό σφάλμα
ή καθαρή ανεπάρκεια χωρίς όμως
ΝΑ ΞΈΡΩ ΤΙΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΙΝΟΣ.
Ένας άλλος τρόπος να προσπαθήσω να το πω: Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν κοιτάω προς τον κόσμο, από τον εαυτό μου προς τον άλλο, αλλά για μια στιγμή είμαι ο κόσμος, το εξωτερικό επίπεδο, οι υπόλοιποι που με κοιτούν. Αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο: αλλά μόλις που διαρκεί
Μετράω τις ελλείψεις μου, επισημαίνω όλα αυτά που δε βλέπουμε ποτέ
είτε γιατί απουσιάζουμε
είτε γιατί είμαστε ατελείς
Βλέπω αυτό που δεν είμαι. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν πελώριες περιοχές στις οποίες δεν έφτασα ποτέ: και αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αυτό που δεν είμαστε
Λαχτάρα για ν' αρχίσω να τρέχω, να μπω σ' ένα σπίτι, σε ένα μαγαζί, να πηδήσω σ' ένα τρένο, να μάθω γερμανικά....
Περιορισμένα κι αξιοθρήνητα παραδείγματα που μπορούν όμως να δώσουν μια ιδέα
(μια ιδέα;;)