Τζιν

Όπως τόσα και τόσα άλλα πράγματα του κόσμου και της ζωής, το τζιν εφευρέθηκε τον 17ο αιώνα, από ένα διακεκριμένο μέλος του ιατρικού σώματος τον Ολλανδό Φρανσίσκους Σίλβιους ντε Μπόε, και καθώς ο ίδιος ήταν γιατρός, η αρχική του χρήση - όπως θα φαντάζεστε ήδη - υπήρξε πολύ διαφορετική από τη σημερινή - ήταν ένα διουρητικό. Μας βοηθούσε να κατουράμε
Η φιλόδοξη ιδέα του ντε Μπόε ήταν να ανακουφίσει δυσκοιλιότητες και στομαχικά άλγη ή να αντιμετωπίσει πέτρες στη χοληδόχο κύστη και παθήσεις των νεφρών, με ένα μίγμα σιταριού, σίκαλης και καλαμποκιού που προέκυπτε από απόσταξη, και προκειμένου να ενισχύσει το καταπότι του, πρόσθεσε σ' αυτό και καρπούς από κέδρο ή άρκευθο
Να το ήπιε άραγε ο Σαίξπηρ; Αν ο Ντε Μπόε το επινόησε το 1550, ο γέρο Γουίλ θα το είχε προλάβει
Είναι ιδιαιτέρως απίθανο να μην υπόφερε ποτέ του από δυσκοιλιότητα ή να μην χρειάστηκε να προκαλέσει την διαδικασία της ούρησης
Όταν η συνταγή πέρασε το κανάλι της Μάγχης και έφτασε στις αγγλικές νήσους, την εποχή του Γουλιέλμου Γ' της Οράγγης, που ήταν Ολλανδός όπως ο Ρέμπραντ, ο Βαν Γκονγκ, ο Ριπ Βαν Ουίνκλ και η μπύρα Heineken - δημιουργήθηκε μύθος ότι τάχα το όνομα του τζιν προερχόταν από την Guinevere, τη σύζυγο του βασιλιά Αρθρούρου, εκείνου με τη στρογγυλή τράπεζα, γυναίκα έξυπνη και γενναιόδωρη όσον αφορά τις υγρές της περιοχές, που στόλισε το μέτωπο του βασιλιά με τη βοήθεια του Λάνσελοτ της Λίμνης
Προηγουμένως οι Άγγλοι μεθοκοπούσαν με λικέρ αχλαδιού και γαλλικά κρασιά, αλλά η διακοπή του εμπορίου με τη Γαλλία οδήγησε στο να δοθούν άδειες για απόσταξη τοπικών καρπών των νήσων
Σε ζητήματα μέθης και κραιπάλης πρέπει να είναι κανείς αυτόνομος