Pablo Neruda

Δεν σ'αγαπώ σαν να 'σουν θαλασσόροδο ή τοπάζι,
καν σαΐτα από γαρύφαλλα που τη φωτιά θεριεύει...
Σ'αγαπώ όπως κάποια σκοτεινά πράγματα αγαπιούνται,

μυστικά, στης σκιάς και της ψυχής τ'ανάμεσο...

Σ'αγαπώ όπως το φυτό που δεν ανθεί,
μα κλείνει μέσα του κρυφό το φως των λουλουδιών του
και χάρη στην αγάπη σου ζει στα σκοτάδια του κορμιού μου
μία πνιχτή ευωδιά,που βγήκε από της γης...
Σ'αγαπώ χωρίς να ξέρω
πώς,πότε ή από πού...
Σ'αγαπώ δια μιας,
δίχως προβλήματα ή περηφάνια...
Έτσι σ'αγαπώ,
γιατί δεν ξέρω ν'αγαπώ με άλλον τρόπο
παρά μ'ετούτον,
που δεν έχει εγώ μήτε εσύ...
Τόσο σιμά,
που το χέρι σου στο στήθος μου είναι δικό μου...
Τόσο σιμά,
που τα μάτια σου βαραίνουν σαν αποκοιμιέμαι εγώ...
                                                                      Σονέτο 17