Ινσουλίνη και ινσουλίνωμα
Τα κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος περιγράφηκαν πρώτη φορά από τον Paul Langerhans το 1869 αλλά δεν γνώριζε τη λειτουργία τους. Το 1902 περιγράφηκε για πρώτη φορά όγκος καταγόμενος από τα παγκρεατικά νησίδια. Το 1922 οι Banting και Best απομόνωσαν ινσουλίνη από εκχύλισμα παγκρέατος σκύλου. Το 1926 ο χειρουργός William Mayo πραγματοποίησε διερευνητική λαπαροτομία σε 39 ετών γυναίκα με υποτροπιάζουσα σοβαρή υπογλυκαιμία και βρήκε ανεγχείρητο όγκο στο πάγκρεας και πολλαπλές μεταστάσεις σε ήπαρ, λεμφαδένες και μεσεντέριο
Πρώτη χειρουργική θεραπεία ινσουλινώματος αναφέρεται το 1929 από την Καναδή χειρουργό Graham. Το 1939 αναφέρθηκε ότι ο ασθενής αυτός ήταν ακόμα ελεύθερος νόσου. Ο χειρουργός Whipple και η παθολόγος Frantz όρισαν την διαγνωστική τριάδα του ινσουλινώματος (τριάδα του Whipple) 1: συμπτώματα υπογλυκαιμίας 2: επιβεβαίωση χαμηλής γλυκόζης την στιγμή των συμπτωμάτων 3: υποχώρηση των συμπτωμάτων όταν χορηγείται γλυκόζη
Γλυκαγόνη και γλυκαγόνωμα
Το 1923 απομονώθηκε ο υπεργλυκαιμικός παράγοντας γλυκαγόνη. Το 1942 περιγράφηκε το χαρακτηριστικό νεκρολυτικό εξάνθημα δέρματος σε ασθενή με παγκρεατικό όγκο. Το 1963 απομονώθηκε εκχύλισμα γλυκαγόνης από παγκρεατικά κύτταρα νευροενδοκρινούς όγκου. Το 1966 περιγράφηκε 42 ετών γυναίκα με σακχαρώδη διαβήτη, αναιμία, εξάνθημα στο δέρμα και όγκο στο πάγκρεας. Στη συνέχεια βρέθηκε αυξημένη γλυκαγόνη στον ορρό. Από την δερματολόγο Wilkinson το εξάνθημα ονομάστηκε νεκρολυτικό μεταναστευτικό ερύθημα
VIP και VIPωμα
Το 1958 περιγράφηκε το σύνδρομο υδαρούς διάρροιας η παγκρεατική χολέρα. Εκτός από τη διάρροια που οδηγεί σε αφυδάτωση και υποκαλιαιμία το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από αχλωρυδρία, υπεργυκαιμία και flushing (Watery Diarrhoea, Hypokalaemia, and Achlorhydria -W.D.H.A.- syndrome). Το 1970 απομονώθηκε το αγγειοδραστικό εντερικό πεπτίδιο (VIP) το οποίο διαγείρει την έκκριση νερού και ηλεκτρολυτών, αναστέλλει τη γαστρική έκκριση, προκαλεί γλυκονεογέννεση, υπεργλυκαιμία και υπερασβεστιαιμία, και αυξάνει την έκκριση του παγκρέατος. Είναι βασικό νευροπεπτίδιο του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος. Δεν παράγεται σε ενδοκρινή κύτταρα. Δεν είναι ορμόνη. Στο σύνδρομο έχουν καλά αποτελέσματα και η α-ιντερφερόνη και η οκτρεοτίδη
Τα κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος περιγράφηκαν πρώτη φορά από τον Paul Langerhans το 1869 αλλά δεν γνώριζε τη λειτουργία τους. Το 1902 περιγράφηκε για πρώτη φορά όγκος καταγόμενος από τα παγκρεατικά νησίδια. Το 1922 οι Banting και Best απομόνωσαν ινσουλίνη από εκχύλισμα παγκρέατος σκύλου. Το 1926 ο χειρουργός William Mayo πραγματοποίησε διερευνητική λαπαροτομία σε 39 ετών γυναίκα με υποτροπιάζουσα σοβαρή υπογλυκαιμία και βρήκε ανεγχείρητο όγκο στο πάγκρεας και πολλαπλές μεταστάσεις σε ήπαρ, λεμφαδένες και μεσεντέριο
Πρώτη χειρουργική θεραπεία ινσουλινώματος αναφέρεται το 1929 από την Καναδή χειρουργό Graham. Το 1939 αναφέρθηκε ότι ο ασθενής αυτός ήταν ακόμα ελεύθερος νόσου. Ο χειρουργός Whipple και η παθολόγος Frantz όρισαν την διαγνωστική τριάδα του ινσουλινώματος (τριάδα του Whipple) 1: συμπτώματα υπογλυκαιμίας 2: επιβεβαίωση χαμηλής γλυκόζης την στιγμή των συμπτωμάτων 3: υποχώρηση των συμπτωμάτων όταν χορηγείται γλυκόζη
Γλυκαγόνη και γλυκαγόνωμα
Το 1923 απομονώθηκε ο υπεργλυκαιμικός παράγοντας γλυκαγόνη. Το 1942 περιγράφηκε το χαρακτηριστικό νεκρολυτικό εξάνθημα δέρματος σε ασθενή με παγκρεατικό όγκο. Το 1963 απομονώθηκε εκχύλισμα γλυκαγόνης από παγκρεατικά κύτταρα νευροενδοκρινούς όγκου. Το 1966 περιγράφηκε 42 ετών γυναίκα με σακχαρώδη διαβήτη, αναιμία, εξάνθημα στο δέρμα και όγκο στο πάγκρεας. Στη συνέχεια βρέθηκε αυξημένη γλυκαγόνη στον ορρό. Από την δερματολόγο Wilkinson το εξάνθημα ονομάστηκε νεκρολυτικό μεταναστευτικό ερύθημα
VIP και VIPωμα
Το 1958 περιγράφηκε το σύνδρομο υδαρούς διάρροιας η παγκρεατική χολέρα. Εκτός από τη διάρροια που οδηγεί σε αφυδάτωση και υποκαλιαιμία το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από αχλωρυδρία, υπεργυκαιμία και flushing (Watery Diarrhoea, Hypokalaemia, and Achlorhydria -W.D.H.A.- syndrome). Το 1970 απομονώθηκε το αγγειοδραστικό εντερικό πεπτίδιο (VIP) το οποίο διαγείρει την έκκριση νερού και ηλεκτρολυτών, αναστέλλει τη γαστρική έκκριση, προκαλεί γλυκονεογέννεση, υπεργλυκαιμία και υπερασβεστιαιμία, και αυξάνει την έκκριση του παγκρέατος. Είναι βασικό νευροπεπτίδιο του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος. Δεν παράγεται σε ενδοκρινή κύτταρα. Δεν είναι ορμόνη. Στο σύνδρομο έχουν καλά αποτελέσματα και η α-ιντερφερόνη και η οκτρεοτίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου