Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!

Η θεία είχε μάθει τη μις Ρόζα να βλέπει την αδελφή της σα μια γυναίκα που 'χε χαθεί, όχι μόνο από την οικογένεια και το σπίτι αλλά κι απ' τη ζωή, μέσα σ' ένα οικοδόμημα σαν του Κυανοπώγωνα. Κι είχε εκεί μεταμορφωθεί σε μάσκα που κοιτούσε με παθητική κι αθεράπευτη θλίψη πίσω προς τον αμετάκλητα χαμένο κόσμο, κρατημένη εκεί όχι φυλακισμένη μα σ' ένα είδος περιπαικτικής αναστολής από έναν άνθρωπο που πριν εκείνη γεννηθεί, είχε μπει στη δική της και στης οικογένειας της τη ζωή με το ξαφνικό του λαίλαπα. Είχε κάνει αμετάκλητη κι ανυπολόγιστη ζημιά, κι είχε προχωρήσει. Μέσα σ' ένα ζοφερό αέρα μαυσωλείου πουριτανικής ηθικής και ξέφρενης θηλυκής μνησικακίας κύλησαν τα παιδικά χρόνια της μις Ρόζας. Εκείνη η γερασμένη και αρχαία κι έξω απ' το χρόνο απουσία νιότης που την πέρασε κρυφακούγοντας σαν καμμία Κασσάνδρα πίσω από κλειστές πόρτες. Παραμονεύοντας σε μουντούς διαδρόμους γεμάτους από κείνη την πρεσβυτεριανή αναθυμίαση πένθιμης και μνησίκακης προσδοκίας. Ενώ περίμενε πότε η νηπιακή και η παιδική ηλικία που μ' αυτές την είχε καταραστεί και προδώδει η φύση θα 'φταναν την αποδοκιμασία για οτιδήποτε μπορούσε να περάσει τους τοίχους εκείνου του σπιτιού με τη μεσολάβηση οποιουδήποτε άντρα. Ιδιαίτερα του πατέρα της, που μ' αυτήν φαίνεται πως την είχε τυλίξει η θεία μόλις γεννήθηκε. Συγχρόνως με τα σπάργανα
                                                                                             Ουίλιαμ Φώκνερ