Η κερένια κούκλα

Την άλλη μέρα ήρθ' ο γιατρός για την Βεργινία. Έβαλε τ' αυτί του στην καρδιά της που μόλις ακουγότανε (με μισόκλειστα μάτια κοίταζε χαϊδευτικά την ξανθή γενειάδα του που 'τον πλαγιασμένη με φιλάρεσκη συγκατάβαση απάνω στο φτωχό στήθος της Βεργίνας), έπειτα έπιασε το σφυγμό, κοίταξε τα ματόφλουδα της από μέσα που ΄ταν ξέχρωμα, ανασήκωσε με το δάχτυλο τα χείλια της να δει τα γούλια που 'ταν κι αυτά σχεδόν άσπρα. Είπε πως έχει μεγάλη αναιμία και να μείνει κάμποσες μέρες στο κρεβάτι ακίνητη, ως ν΄αναλάβει. Την εμπόδισεν εδώ και πέρα να κάνει τον παραμικρότερο κόπο ούτε και να συγχύζεται. Έπειτα έγραψε κάτι καινούργια φάρμακα: πρώτα , ένα νερό κιτρινωπό σαν τσάι που θα γράφει απόξω το μπουκάλι Δακτυλίτις, να παίρνει δυο κουτάλια της σούπας, ένα το πρωί κι ένα το βράδυ, για τρεις μέρες το πολύ, κι έπειτα από λίγες μέρες ξανά. Δεύτερο εν' άλλο που θα ΄χει χρώμα σκούρο κόκκινο και θα λέει Κολά, να βάζει από μισό κουταλάκι ή καμιά εικοσαριά στάλες στο κρασί της - τρία δάχτυλα κρασί μαύρο κάθε φορά, όχο περισσότερο
Φαί δυναμωτικό κι αλαφρό: σούπα μ' αυγό χτυπητό, λίγη μπριζόλα με το αίμα, μυαλό και σοκολάτα πλάκες όση θέλει. Και να παίρνει πάντα τις πικρές της στάλες και τα χάπια. Σε δυο-τρεις μέρες, είπε , θα ξαναπεράσει
                                                                                                  Κων. Χρηστομάνος