Είχα μάθει ότι το αληθινό μεγαλείο του ανθρώπου βρίσκεται στην άνευ όρων καλοσύνη, στην ικανότητα να δίνει σ' αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Όχι όμως εκείνο που μας περισσεύει, αλλά ένα κομμάτι από τα λίγα που έχουμε. Να δίνουμε μέχρι να πονέσουμε. Και με αυτή την πράξη να μην κάνουμε πολιτική. Ούτε να επιδιώκουμε κάποια πρωτεία. Πολύ δε περισσότερο να μην εφαρμόζουμε την ανέντιμη φιλοσοφία που υποχρεώνει τους υπόλοιπους να αποδέχονται τη δική μας αντίληψη για το καλό και την αλήθεια, επειδή (νομίζουμε ότι) είναι οι μοναδικές πιθανές. Και επειδή, επιπλέον, πρέπει οι άλλοι να είναι ευγνώμονες προς εμάς για εκείνο που τους δώσαμε, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν το έχουν ζητήσει. Και παρ'όλο που ήξερα ότι η κοσμογονία μου ήταν, σε τελική ανάλυση, εντελώς ανεφάρμοστη (τι διάβολο θα κάνουμε με την οικονομία , το χρήμα, την ιδιοκτησία;, τι θα κάνουμε για να λειτουργήσει όλο αυτό το σύστημα; και τι σκατά θα γίνει με τα πνεύματα που το πεπρωμένο τους είναι προκαθορισμένο και με τους εκ γενετής καριόληδες;), ένιωθα ικανοποίηση όταν σκεφτόμουν πως ίσως κάποια μέρα ο άνθρωπος μπορεί να καλλιεργούσε αυτή τη φιλοσοφία που μου φαινόταν τόσο στοιχειώδης, χωρίς να υποστεί τους πόνους μιάς γέννας ούτε τα τραύματα της υποχρεωτικότητας: από καθαρή και ελεύθερη επιλογή, από ηθική ανάγκη να είναι αλληλέγγυος και δημοκρατικός. Διανοητικές μαλακίες δικές μου....
Λεονάρδο Παδούρα
Λεονάρδο Παδούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου