Η επινόηση της μοναξιάς

Το θεωρεί εξαιρετικό, ακόμα και μέσα στην κοινότοπη εμπειρία της καθημερινότητας της,
να νιώθει το πόδι της να πατά στο χώμα,
να νιώθει τους πνεύμονες της να συστέλλονται και να διαστέλλονται με τον αέρα που ανασαίνει,
να ξέρει ότι αν βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο θα μπορεί να περπατήσει αποκεί όπου βρίσκεται ως εκεί που πηγαίνει
Το θεωρεί εξαιρετικό ότι κάποια πρωινά,
αμέσως μόλις ξυπνήσει,
καθώς σκύβει να δέσει τα παπούτσια της,
την κατακλύζει μια τόσο έντονη ευτυχία,
μια ευτυχία τόσο φυσιολογικά και αρμονικά συνταιριασμένη με τον κόσμο,
που μπορεί να νιώσει τον εαυτό της ζωντανό στο παρόν,
ένα παρόν που την περιβάλλει και την διαποτίζει,
που ξεσπά μέσα της με την αιφνίδια, την ακαταμάχητη γνώση ότι είναι ζωντανή
Και η ευτυχία που εκείνη τη στιγμή ανακαλύπτει εντός της είναι εξαιρετική
Και είτε είναι εξαιρετική είτε δεν είναι, η ίδια βρίσκει τούτη την ευτυχία εξαιρετική