Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Σήμερα, μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά, στάθηκε στην κορυφή της λεύκας και κελαηδάει
Απ' το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν τις αυλές και τις στέγες
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών
Οι άνθρωποι μπλέκουνται στα δίχτυα των ακτίνων και τρεκλίζουν σαν πρωτόβγαλτα πουλιά
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό
Θέ μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει τις κάμαρες και δε θ' αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει η μάνα μου τα μάτια της
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντίλι της και θα χορέψει κείνο το νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα - ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα
Κι εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια, θα χορεύουμε στ' αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που δεν χάνουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν μαζί με τα παιδιά τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης
                                                                                                                   Γιάννης Ρίτσος