Αναντάν μπαμπαντάμ στο ίδιο σημείο.
Φορτωμένο με όλους τους αιώνες απ’ τον καιρό της δημιουργίας μέχρι τη
στιγμή του σήμερα. Και για ν’ αντέξει το βάρος τους έβγαλε ρίζες που
μάκρυναν, τεντώθηκαν, απλώθηκαν μέχρι που έφτασαν στον πυρήνα της γης.
Φωτιά και μέταλλο, νερό κι αλάτι ρούφηξαν από ‘κεί, τα έσπρωξαν στα
κλαριά του, έγραψαν την ιστορία του κόσμου κι έμειναν τα σημάδια απ’ τη
γραφή στο φλοιό που τα σκέπαζε. Κι αυτοί που μπορούσαν να διαβάσουν τις περίεργες καταγραφές ήταν σπάνιοι.
Όλες οι ρίζες χαμένες στα σκοτάδια τα βαθιά, να κάνουν αδιάκοπα τη δουλειά τους. Και μόνο μια μικρούλα ρίζα αρνιόταν τα σκοτάδια κι έμενε πεισματικά στην επιφάνεια, ένα κομμάτι της κάτω απ’ το χώμα, άλλο από πάνω, να κοιτά, να παρατηρεί και ν’ ακούει και κάθε μέρα ν’ αδερφώνεται μ’ άλλων φυτών τα μυστικά και τ’ άφανα τα μέρη και να πορεύεται. Μέχρι που η άκρη της άγγιξε κάτι σκληρό και κρύο. Τραβήχτηκε τρομαγμένη, ξαναδοκίμασε, μετά ξανά και ξανά μέχρι που ξεθάρρεψε κι άρχισε να περιτριγυρίζει το μεταλλικό αντικείμενο που δεν ήταν παρά ένα μικρό, ασημένιο κουδουνάκι σε σχήμα λουλουδιού. Κι όσο το πλησίαζε γινόταν λιγότερο κρύο. Γι’ αυτό κι η ρίζα τυλίχτηκε καλά καλά γύρω του.
Το μικρό κουδουνάκι, μετά από αιώνων μοναξιά και σκοτάδι, αναρίγησε με το άγγιγμα και ξεθαρρεμένο άφησε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς του. Έτσι η ζεστασιά απ’ τη ρίζα τρύπωσε μέσα και την ξύπνησε. Αμέσως ένα τρέμουλο το ταρακούνησε κι αυτό γέννησε μικροσκοπικές αστραπές και κεραυνούς που πέρασαν απ’ τη καρδιά του στη ρίζα που το αγκάλιαζε κι από κεί στο δέντρο ολόκληρο.
Γέμισαν μεμιάς τα κλαριά του νότες ασημένιες, που άρχισαν ν’ αγκαλιάζονται, να χορεύουν, να μαζεύονται και πάλι να ξεχωρίζουν. Κι απ’ τ’ ανταμώματα αυτά ξεκίνησαν τραγούδια για όλη την ιστορία που κουβαλούσε το δέντρο, που έσταζαν αγάπη και χαρά, πόνο και θλίψη, απαντοχή και λαχτάρα, γέλιο και δάκρυα κρυσταλλένια κι ελπίδα τόση που να φτάνει για όλους.
Κι όλα σώπασαν γύρω απ’ το δέντρο για ν’ ακούσουν τα τραγούδια, για την ιστορία του κόσμου, τα προαιώνια.
Μαρία Σαμαρτζή
Όλες οι ρίζες χαμένες στα σκοτάδια τα βαθιά, να κάνουν αδιάκοπα τη δουλειά τους. Και μόνο μια μικρούλα ρίζα αρνιόταν τα σκοτάδια κι έμενε πεισματικά στην επιφάνεια, ένα κομμάτι της κάτω απ’ το χώμα, άλλο από πάνω, να κοιτά, να παρατηρεί και ν’ ακούει και κάθε μέρα ν’ αδερφώνεται μ’ άλλων φυτών τα μυστικά και τ’ άφανα τα μέρη και να πορεύεται. Μέχρι που η άκρη της άγγιξε κάτι σκληρό και κρύο. Τραβήχτηκε τρομαγμένη, ξαναδοκίμασε, μετά ξανά και ξανά μέχρι που ξεθάρρεψε κι άρχισε να περιτριγυρίζει το μεταλλικό αντικείμενο που δεν ήταν παρά ένα μικρό, ασημένιο κουδουνάκι σε σχήμα λουλουδιού. Κι όσο το πλησίαζε γινόταν λιγότερο κρύο. Γι’ αυτό κι η ρίζα τυλίχτηκε καλά καλά γύρω του.
Το μικρό κουδουνάκι, μετά από αιώνων μοναξιά και σκοτάδι, αναρίγησε με το άγγιγμα και ξεθαρρεμένο άφησε ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς του. Έτσι η ζεστασιά απ’ τη ρίζα τρύπωσε μέσα και την ξύπνησε. Αμέσως ένα τρέμουλο το ταρακούνησε κι αυτό γέννησε μικροσκοπικές αστραπές και κεραυνούς που πέρασαν απ’ τη καρδιά του στη ρίζα που το αγκάλιαζε κι από κεί στο δέντρο ολόκληρο.
Γέμισαν μεμιάς τα κλαριά του νότες ασημένιες, που άρχισαν ν’ αγκαλιάζονται, να χορεύουν, να μαζεύονται και πάλι να ξεχωρίζουν. Κι απ’ τ’ ανταμώματα αυτά ξεκίνησαν τραγούδια για όλη την ιστορία που κουβαλούσε το δέντρο, που έσταζαν αγάπη και χαρά, πόνο και θλίψη, απαντοχή και λαχτάρα, γέλιο και δάκρυα κρυσταλλένια κι ελπίδα τόση που να φτάνει για όλους.
Κι όλα σώπασαν γύρω απ’ το δέντρο για ν’ ακούσουν τα τραγούδια, για την ιστορία του κόσμου, τα προαιώνια.
Μαρία Σαμαρτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου