Καρδερίνα

Χάρη στον πυρετό μου, έβλεπα πολλά αλλόκοτα και απίστευτα ζωντανά όνειρα, στριφογυρίζοντας κάθιδρος στο κρεβάτι χωρίς να ξέρω αν ήταν μέρα ή νύχτα. Το τελευταίο και χειρότερο από εκείνα τα βράδια ονειρεύτηκα τη μητέρα μου: ένα σύντομο, μυστηριώδες όνειρο, που έμοιαζε περισσότερο με επίσκεψη από τον άλλο κόσμο. Βρισκόμουν στο εργαστήρι του Χόμπι- ή μάλλον σε κάποιο στοιχειωμένο ονειρότοπο που αποτελούσε μιά αδρομερή εκδοχή του εργαστηρίου του-, όταν εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω μου εκείνη και είδα το είδωλο της σ' έναν καθρέφτη. Παρέλυσα ολόκληρος από ευτυχία στη θέα της. Ήταν εκείνη, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, τις φακίδες στο πρόσωπο της, και μου χαμογελούσε, ακόμα πιό όμορφη, αλλά ούτε μιά μέρα μεγαλύτερη, με τα μαύρα της μαλλιά και το γουστόζικο σούφρωμα των χειλιών της προς τα πάνω, όχι όνειρο, αλλά μιά παρουσία που γέμιζε όλο το δωμάτιο :μιά αυθύπαρκτη δύναμη, μιά ζωντανή ετερότητα
Και όσο κι αν το ήθελα, ήξερα ότι δεν έπρεπε να γυρίσω προς το μέρος της, ότι, αν την κύταζα απευθείας, θα παραβίαζα τους νόμους του κόσμου της και του δικού μου
Είχε έρθει σ' εμένα με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσε, και τα μάτια μας συναντήθηκαν μέσα στον καθρέφτη για μιά παρατεταμένη, παγωμένη στο χρόνο στιγμή
Αλλά τότε, τη στιγμή ακριβώς που φαινόταν έτοιμη να μιλήσει-μ' ένα ύφος που έμοιαζε να συνδυάζει θυμηδία, τρυφερότητα κι αγανάκτηση-, καταχνιά έπεσε ανάμεσα μας και ξύπνησα