H ανάπτυξη της ενδοκρινολογίας άρχισε στην 8η 10ετία του 19ου αιώνα. Οι θεωρίες των αυτορυθμιζόμενων κύκλων του Canon (Η σοφία του σώματος-1932) συμπλήρωσαν αργότερα τις εργασίες αυτές. Η θεωρία των σωματικών χυμών γνώρισε απρόσμενη αναζωογόνηση με την ανακάλυψη της ενδοκρινολογίας που άρχισε να καλλιεργείται από το 1900. Μερικές ορμόνες είχαν ήδη ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όπως η επινεφρίνη (1894) από τους Oliver και Sharpey-Schaffer και η θυροξίνη από τον Baumman
Το 1902 δύο Άγγλοι ενδοκρινολόγοι οι Bayliss και Starling διατύπωσαν ύστερα από τη δική τους ανακάλυψη της εκκριματίνης (Ο μηχανισμός της παγκρεατικής έκκρισης), τη θεωρία ότι οι ορμόνες "διέπουν" τις σωματικές λειτουργίες
Η θεωρία του stress έστρεψε εκ νέου το ενδιαφέρον στον "Χυμισμό" (Humoralρismus), αφού όλος ο οργανισμός αντιδρά στους στρεσσογόνους παράγοντες με αύξηση αρ. πίεσης, έκκριση ορμονών και αυξημένη διέγερση συμπαθητικού
To σημαντικότατο επίτευγμα της σύγχρονης ενδοκρινολογίας, η απομόνωση της ινσουλίνης από τους Banting και Best στο Τορόντο το 1921 (Η εσωτερική έκκριση του παγκρέατος 1921-1922) ήταν μια ανακάλυψη που οδήγησε σε ολοκληρωτική αλλαγή της πρόγνωσης του <<ανίατου διαβήτη>>
Αντιδιαβητικά σκευάσματα βρίσκονται στο πλευρό της ινσουλίνης από την 10ετία του '50
Η κορτιζόνη απομονώθηκε το 1934 από τον Kendall και τους συνεργάτες του στην κλινική Mayo του Rochester υπό την κρυσταλλική της μορφή ως κορτίνη (C20H3005) από τον επινεφριδιακό φλοιό. Από το 1949 η ορμόνη αυτή χρησιμοποιήθηκε μαζί με την ACTH για την θεραπεία ασθενειών ρευματικού τύπου από τον Hench και τους μαθητές του, οι οποίοι εργάζονταν και αυτοί στην κλινική Mayo. O Hench βραβεύτηκε το 1950 με βραβείο Nobel για την εισαγωγή της κορτιζόνης στο φαρμακευτικό οπλοστάσιο, μαζί με τους Kendall και Tadeus οι οποίοι την ανακάλυψαν
Ένα από τα συχνότερα χρησιμοποιούμενα σήμερα σκευάσματα είναι "το χάπι", ένας συνδυασμός οιστρογόνων και γεσταγόνων, που πρωτοπαρασκευάστηκε από τον βιοχημικό Djerassi, δοκιμάστηκε κλινικά από τον νεο-υορκέζο φυσιολόγο Pincus , και στηρίχθηκε στη διαπίστωσην που είχε γίνει ήδη από το 1944 από τους γυναικολόγους Bikkenbach και Paulikovics ότι η προγεστερόνη αναστέλλει την ωρίμανση του ωαρίου στη γυναίκα. Ο Pincus μαζί με τον Rock εισήγαγε το 1960 τον πρώτο αναστολέα της ωορρηξίας με τη μορφή φαρμάκου λαμβανομένου από το στόμα , το "Αnti-Baby-Pill", αφού κατέστη δυνατόν να παραχθούν συνθετικές ουσίες όμοιες της προγεστερόνης
Το 1965 ο Pincus παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνών του λεπτομερειακά στο έργο του Ο έλεγχος της γονιμότητας.
Το 1902 δύο Άγγλοι ενδοκρινολόγοι οι Bayliss και Starling διατύπωσαν ύστερα από τη δική τους ανακάλυψη της εκκριματίνης (Ο μηχανισμός της παγκρεατικής έκκρισης), τη θεωρία ότι οι ορμόνες "διέπουν" τις σωματικές λειτουργίες
Η θεωρία του stress έστρεψε εκ νέου το ενδιαφέρον στον "Χυμισμό" (Humoralρismus), αφού όλος ο οργανισμός αντιδρά στους στρεσσογόνους παράγοντες με αύξηση αρ. πίεσης, έκκριση ορμονών και αυξημένη διέγερση συμπαθητικού
To σημαντικότατο επίτευγμα της σύγχρονης ενδοκρινολογίας, η απομόνωση της ινσουλίνης από τους Banting και Best στο Τορόντο το 1921 (Η εσωτερική έκκριση του παγκρέατος 1921-1922) ήταν μια ανακάλυψη που οδήγησε σε ολοκληρωτική αλλαγή της πρόγνωσης του <<ανίατου διαβήτη>>
Αντιδιαβητικά σκευάσματα βρίσκονται στο πλευρό της ινσουλίνης από την 10ετία του '50
Η κορτιζόνη απομονώθηκε το 1934 από τον Kendall και τους συνεργάτες του στην κλινική Mayo του Rochester υπό την κρυσταλλική της μορφή ως κορτίνη (C20H3005) από τον επινεφριδιακό φλοιό. Από το 1949 η ορμόνη αυτή χρησιμοποιήθηκε μαζί με την ACTH για την θεραπεία ασθενειών ρευματικού τύπου από τον Hench και τους μαθητές του, οι οποίοι εργάζονταν και αυτοί στην κλινική Mayo. O Hench βραβεύτηκε το 1950 με βραβείο Nobel για την εισαγωγή της κορτιζόνης στο φαρμακευτικό οπλοστάσιο, μαζί με τους Kendall και Tadeus οι οποίοι την ανακάλυψαν
Ένα από τα συχνότερα χρησιμοποιούμενα σήμερα σκευάσματα είναι "το χάπι", ένας συνδυασμός οιστρογόνων και γεσταγόνων, που πρωτοπαρασκευάστηκε από τον βιοχημικό Djerassi, δοκιμάστηκε κλινικά από τον νεο-υορκέζο φυσιολόγο Pincus , και στηρίχθηκε στη διαπίστωσην που είχε γίνει ήδη από το 1944 από τους γυναικολόγους Bikkenbach και Paulikovics ότι η προγεστερόνη αναστέλλει την ωρίμανση του ωαρίου στη γυναίκα. Ο Pincus μαζί με τον Rock εισήγαγε το 1960 τον πρώτο αναστολέα της ωορρηξίας με τη μορφή φαρμάκου λαμβανομένου από το στόμα , το "Αnti-Baby-Pill", αφού κατέστη δυνατόν να παραχθούν συνθετικές ουσίες όμοιες της προγεστερόνης
Το 1965 ο Pincus παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνών του λεπτομερειακά στο έργο του Ο έλεγχος της γονιμότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου