Εκτός από την επιμόλυνση των τραυμάτων και τη συνεπακόλουθη σηψαιμία, το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα στην ευρείας κλίμακας χειρουργική ήταν η ανεπάρκεια των μέσων που διέθεταν οι χειρουργοί ως προς τον έλεγχο του πόνου. Η αδυναμία αυτή περιόριζε το εύρος των επεμβάσεων, επέτεινε το σοκ και καθιστούσε την ταχύτητα της διεξαγωγής μιας επέμβασης απολύτως ουσιώδη
Η μελλοντική πρόοδος βρισκόταν σε αναμονή της ανακάλυψης κάποιων αποτελεσματικών μεθόδων για τον έλεγχο του πόνου
Ο αιθέρας και το υποξείδιο του αζώτου είχαν χρησιμοποιηθεί ως ευφορικές ουσίες στα αποκαλούμενα <<εύθυμα παιχνίδια>> στις αρχές του αιώνα. Κάποιοι Ευρωπαίοι επιστήμονες είχαν προτείνει τη χρησιμοποίηση τέτοιων αερίων ως αναισθητικών. Το αποφασιστικό βήμα έγινε στις ΗΠΑ όπου ο οδοντίατρος Wells ξεκίνησε την πρακτική της νάρκωσης των ασθενών με υποξείδιο του αζώτου. Ο δάσκαλος του Jakson πρότεινε τον θειικό αιθέρα ως πιθανό αναισθητικό
Μετά την επιτυχή χρήση του αιθέρα στην οδοντιατρική ο διάσημος Βοστωνέζος χειρουργός Collins αποφάσισε να δοκιμάσει την νέα μέθοδο σε χειρουργική επέμβαση. Η διάσημη δοκιμαστική επέμβαση έγινε στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασσαχουσέτης την 16 Οκτωμβρίου 1846 και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Παρά την αναπόφευκτη αντίδραση των συντηρητικών η νέα μέθοδος εξαπλώθηκε με μεγάλη ταχύτητα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
Ο Sir James Simpson καθηγητής μαιευτικής στο Εδιμβούργο, ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε αιθέρα στην Ευρώπη. Το 1847 εισήγαγε την χρήση του χλωροφόρμιου που σύντομα έγινε πολύ δημοφιλές. Έκτοτε πολλά αναισθητικά έχουν ανακαλυφθεί, οι τεχνικές έχουν βελτιωθεί και η αναισθησιολογία έγινε ξεχωριστή ειδικότητα.
Την εισαγωγή της γενικής αναισθησίας ακολούθησε σαράντα χρόνια αργότερα η εισαγωγή διαφόρων μορφών τοπικής αναισθησίας. Μια μορφή με βάση την κοκκαίνη εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά στην οφθαλμολογία το 1884. Το 1885 αναπτύχθηκε η στελαχιαία αναισθησία και η αναισθησία με εμπότιση <<δια διηθήσεως των ιστών>>. Είναι περιττή η επέκταση στο θέμα της αξίας της αναισθησίας και των μεγάλων αλλαγών που επέφερε σε όλους τους κλάδους της χειρουργικής, αλλά και στα πειράματα φυσιολογίας
Η μελλοντική πρόοδος βρισκόταν σε αναμονή της ανακάλυψης κάποιων αποτελεσματικών μεθόδων για τον έλεγχο του πόνου
Ο αιθέρας και το υποξείδιο του αζώτου είχαν χρησιμοποιηθεί ως ευφορικές ουσίες στα αποκαλούμενα <<εύθυμα παιχνίδια>> στις αρχές του αιώνα. Κάποιοι Ευρωπαίοι επιστήμονες είχαν προτείνει τη χρησιμοποίηση τέτοιων αερίων ως αναισθητικών. Το αποφασιστικό βήμα έγινε στις ΗΠΑ όπου ο οδοντίατρος Wells ξεκίνησε την πρακτική της νάρκωσης των ασθενών με υποξείδιο του αζώτου. Ο δάσκαλος του Jakson πρότεινε τον θειικό αιθέρα ως πιθανό αναισθητικό
Μετά την επιτυχή χρήση του αιθέρα στην οδοντιατρική ο διάσημος Βοστωνέζος χειρουργός Collins αποφάσισε να δοκιμάσει την νέα μέθοδο σε χειρουργική επέμβαση. Η διάσημη δοκιμαστική επέμβαση έγινε στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασσαχουσέτης την 16 Οκτωμβρίου 1846 και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Παρά την αναπόφευκτη αντίδραση των συντηρητικών η νέα μέθοδος εξαπλώθηκε με μεγάλη ταχύτητα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
Ο Sir James Simpson καθηγητής μαιευτικής στο Εδιμβούργο, ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε αιθέρα στην Ευρώπη. Το 1847 εισήγαγε την χρήση του χλωροφόρμιου που σύντομα έγινε πολύ δημοφιλές. Έκτοτε πολλά αναισθητικά έχουν ανακαλυφθεί, οι τεχνικές έχουν βελτιωθεί και η αναισθησιολογία έγινε ξεχωριστή ειδικότητα.
Την εισαγωγή της γενικής αναισθησίας ακολούθησε σαράντα χρόνια αργότερα η εισαγωγή διαφόρων μορφών τοπικής αναισθησίας. Μια μορφή με βάση την κοκκαίνη εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά στην οφθαλμολογία το 1884. Το 1885 αναπτύχθηκε η στελαχιαία αναισθησία και η αναισθησία με εμπότιση <<δια διηθήσεως των ιστών>>. Είναι περιττή η επέκταση στο θέμα της αξίας της αναισθησίας και των μεγάλων αλλαγών που επέφερε σε όλους τους κλάδους της χειρουργικής, αλλά και στα πειράματα φυσιολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου