Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω
μιά ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια,
το χρωστώ σ΄ένα είδος ειδικού θάρρους
που μου 'δωκεν η Ποίηση:
να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό
και χαρταετός για τον άνεμο
ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει
Δεν παίζω με τα λόγια
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
μέσα στη <<στιγμή>>
Όταν καταφέρει να την ανοίξει
και να της δώσει διάρκεια
Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις
και η Χάρις Άγγελος
η Ευτυχία Μοναχή
και η Μοναχή Ευτυχία
με λευκές μακριές πτυχές πάνω από το κενό
ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών
αύρες βασιλικού
και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου