Σκηνές από το βίο του Ματίας

Η σιωπή του δάσους τον χειμώνα, όπως είναι γνωστό, δε μοιάζει με καμμιάν άλλη. Ούτε με της θάλασσας ούτε μ' αυτήν της μοναξιάς σ' ένα κλειστό δωμάτιο. Η άπνοια της παγωνιάς μέσα από τα γυμνά κλαδιά σταματάει τον χρόνο. Δεν υπάρχουν έντομα να τυραννάνε το χώμα, τα πουλιά είναι κωφάλαλα και οι αλεπούδες στέκουν ακίνητες σαν ζωγραφιές. Το θαμπό φως σταματάει τους δείκτες των ρολογιών και το χώμα απορροφάει τους τριγμούς απ' τα χοντροπάπουτσα των κυνηγών
Ο Ισαάκ καθόταν με το κεφάλι σκυμμένο και κοίταζε το παγωμένο χώμα κάπου ανάμεσα στ' ανοιχτά του πόδια
<<Είδα κάποτε έναν πίνακα στις Βρυξέλλες για τον χειμώνα>> είπε κάποια στιγμή, κι η φωνή του πριόνισε τη σιγή. <<Πάνε χρόνια, ο ζωγράφος ήταν από τότε πεθαμένος>>
<<Πως τον λέγανε;>> ρώτησε ο Ματίας
<<Μπρέγκελ>> απάντησε ο Ισαάκ, κι έχοντας πια αλλού το μυαλό του άρχισε να ψάχνει μέσα στο σακκίδιο
<<Αυτό είναι για σένα>> είπε ύστερα από λίγο, <<δώρο για να με θυμάσαι κι όταν ακόμα γεράσεις>>
Άπλωσε τα χέρια και του πρόσφερε έναν καλοδουλεμένο τόμο με χρυσά γράμματ και μαλακό δέρμα
<<Αν φοβάσαι τις εικόνες να το πάρω πίσω>>
Ο Ματίας άνοιξε μερικές σελίδες και γούρλωσε τα μάτια. Μπροστά του ανοίγονταν λεπτομερέστατες ζωγραφιές που απεικόνιζαν με ακρίβεια γυμνά σώματα, κόκκαλα, γυμνασμένους μυς.. Κρατούσε στα χέρια του τον άτλαντα ανατομίας του Αντρέα Βεζάλιους
<<Ο Βεζάλιους έζησε εδώ στη Βασιλεία και δίδαξε στο πανεπιστήμιο, πάνε πια εκατό χρόνια. 'Ανθρωποι τυφλωμένοι τον χλεύασαν, τον κυνήγησαν..>>
<<Εσύ θείε το διάβασες;>>
<<Χτες το βράδυ, όταν όλοι είχαν πάει για ύπνο, κάθισα δίπλα στο λυχνάρι...>>
<<Και;..>>
<< Τα μάτια μου κάθε τόσο σταματούσαν. Το ανθρώπινο σώμα μας φανερώνει την τελειότητα της σοφίας του Θεού. Τους τελευταίους μήνες, Ματίας, ότι μου θυμίζει το χάιδεμα του Θεού, με κάνει και δακρύζω. Για μένα τα χρόνια πέρασαν, η ζωή μου πια είσ' εσύ>>
<<Και στο Άμσερνταμ θείε, δε θα ξαναγυρίσεις;;>>
<<Τόπος μου είναι όπου είσαι εσύ>>