Όταν ύστερα από είκοσι λεπτά επέστρεψε στο δωμάτιο, τον πατέρα του δεν τον είχαν φέρει ακόμη. Αντί γι'αυτόν όμως, στο βαθούλωμα που είχε αφήσει ο πατέρας του πάνω στο κρεβάτι είδε ένα άσπρο πράγμα που δεν το είχε ξαναδεί. Ένα αντικείμενο περίπου 1,40 με 1,50 μέτρα, με όμορφες λείες καμπύλες. Στην αρχή του φάνηκε σαν κέλυφος απο φιστίκι αράπικο, καλυμένο με κάτι που έμοιαζε με μαλακά πούπουλα, τα οποία έβγαζαν ένα ανεπαίσθητο αλλά σταθερό γλυκό φως. Το τύλιγε μια αμυδρά γαλαζωπή λάμψη, στο δωμάτιο που ολοένα και σκοτείνιαζε. Κοντοστάθηκε με το χέρι στο πόμολο και κοίταξε για λίγη ώρα το παράξενο αντικείμενο.
Τι να 'ναι άραγε; αναρωτήθηκε. Γιατί πήρε τη θέση του πατέρα μου αυτό το αντικείμενο;
Και ξαφνικά του ήρθε η αναλαμπή: ήταν μια χρυσαλλίδα του αέρα.
Πρώτη φορά έβλεπε μια χρυσαλλίδα του αέρα. Την είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια στη νουβέλα, αλλά δεν είχε δει ποτέ με τα μάτια του, ούτε και φανταζόταν πως υπήρχε στ'αλήθεια.
Όμως εκεί, μπροστά του, έβλεπε τη χρυσαλλίδα που είχε φανταστεί και περιγράψει.Ένιωσε σαν να του έσφιγγαν το στομάχι με τανάλια. Μπήκε στο δωμάτιο. Πλησίασε στο κρεβάτι και παρατήρησε προσεκτικά τη χρυσαλλίδα του αέρα.
Είναι ακριβώς σαν τη χρυσαλλίδα που σχεδίασα αρχικά και μετά την περιέγραψα με λόγια, σκέφτηκε.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τα δυο φεγγάρια. Για κάποιο λόγο, ότι περιέγραφε στο χαρτί γινόταν με κάθε λεπτομέρεια πραγματικότητα. Είχε μπλεχτεί η αιτία με το αποτέλεσμα.
Ένιωσε παράξενα, σαν να έστριβαν τα νεύρα του στα τέσσερα άκρα, και τον διαπέρασαν ρίγη. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι από τον κόσμο όπου ζούσε ανήκε στην πραγματικότητα και τι στη μυθοπλασία.
Μια κάθετη ρωγμή στο πάνω μέρος ετοιμαζόταν να χωρίσει τη χρυσαλλίδα στα δύο. Ήταν εμφανές. Το άνοιγμα είχε φτάσει τα 2 εκατοστά. Αν έσκυβε , μπορούσε να δεί τι υπήρχε μέσα. Δεν είχε όμως το απαιτούμενο θάρρος. Κάθισε στο σκαμνάκι δίπλα στο κρεβάτι και κοίταζε τη χρυσαλλίδα, ενώ οι ώμοι του ανεβοκατέβαιναν ελαφρά, στην προσπάθεια να συντονίσει την αναπνοή του.
Τι υπήρχε μέσα στη χρυσαλλίδα;
Τι προσπαθούσε να του δείξει;
Καταλάβαινε πως η επόμενη κίνηση ήταν δική του. Μόνο που δεν μπορούσε να βρει το κουράγιο να σηκωθεί και να κοιτάξει μέσα. Φοβόταν. Μπορεί αυτό που θα έβρισκε να τον πλήγωνε ή να του άλλαζε δραματικά τη ζωή. Έτσι συνέχισε να κάθεται κοκκαλωμένος, σαν κάποιος που δεν έχει που να πάει. Δεν ήθελε να μάθει τι κρυβόταν μέσα στη χρυσαλλίδα του αέρα που είχε φταχτεί ειδικά γι'αυτόν. Ήθελε να φύγει έτσι όπως ήταν, Να κλείσει τα μάτια του, να βουλώσει τα αυτιά του και να βρεί καταφύγιο μέσα στον μικρό ολόδικο του κόσμο.
Ήξερε όμως πως δεν μπορούσε να το κάνει. Αν φύγω χωρίς να δω τι έχει μέσα, θα το μετανιώνω μια ζωή. Ποτέ δε θα συγχωρέσω τον εαυτό μου που απέστρεψα το βλέμμα μου από αυτό το κάτι.
Τελικά, το αποφάσισε, σηκώθηκε από το σκαμνάκι κι έσκυψε πάνω από το κρεβάτι. Δεν μπορούσε να φύγει έτσι. Δεν γινόταν να συνεχίσει να ζει για πάντα σαν φοβισμένο παιδί, που απέστρεφε το βλέμμα του από τα πράγματα που είχε μπροστά στα μάτια του.
Μόνο η γνώση της αλήθειας έδινε τη σωστή δύναμη.
Όποια κι αν ήταν αυτή η αλήθεια.
Τι να 'ναι άραγε; αναρωτήθηκε. Γιατί πήρε τη θέση του πατέρα μου αυτό το αντικείμενο;
Και ξαφνικά του ήρθε η αναλαμπή: ήταν μια χρυσαλλίδα του αέρα.
Πρώτη φορά έβλεπε μια χρυσαλλίδα του αέρα. Την είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια στη νουβέλα, αλλά δεν είχε δει ποτέ με τα μάτια του, ούτε και φανταζόταν πως υπήρχε στ'αλήθεια.
Όμως εκεί, μπροστά του, έβλεπε τη χρυσαλλίδα που είχε φανταστεί και περιγράψει.Ένιωσε σαν να του έσφιγγαν το στομάχι με τανάλια. Μπήκε στο δωμάτιο. Πλησίασε στο κρεβάτι και παρατήρησε προσεκτικά τη χρυσαλλίδα του αέρα.
Είναι ακριβώς σαν τη χρυσαλλίδα που σχεδίασα αρχικά και μετά την περιέγραψα με λόγια, σκέφτηκε.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τα δυο φεγγάρια. Για κάποιο λόγο, ότι περιέγραφε στο χαρτί γινόταν με κάθε λεπτομέρεια πραγματικότητα. Είχε μπλεχτεί η αιτία με το αποτέλεσμα.
Ένιωσε παράξενα, σαν να έστριβαν τα νεύρα του στα τέσσερα άκρα, και τον διαπέρασαν ρίγη. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι από τον κόσμο όπου ζούσε ανήκε στην πραγματικότητα και τι στη μυθοπλασία.
Μια κάθετη ρωγμή στο πάνω μέρος ετοιμαζόταν να χωρίσει τη χρυσαλλίδα στα δύο. Ήταν εμφανές. Το άνοιγμα είχε φτάσει τα 2 εκατοστά. Αν έσκυβε , μπορούσε να δεί τι υπήρχε μέσα. Δεν είχε όμως το απαιτούμενο θάρρος. Κάθισε στο σκαμνάκι δίπλα στο κρεβάτι και κοίταζε τη χρυσαλλίδα, ενώ οι ώμοι του ανεβοκατέβαιναν ελαφρά, στην προσπάθεια να συντονίσει την αναπνοή του.
Τι υπήρχε μέσα στη χρυσαλλίδα;
Τι προσπαθούσε να του δείξει;
Καταλάβαινε πως η επόμενη κίνηση ήταν δική του. Μόνο που δεν μπορούσε να βρει το κουράγιο να σηκωθεί και να κοιτάξει μέσα. Φοβόταν. Μπορεί αυτό που θα έβρισκε να τον πλήγωνε ή να του άλλαζε δραματικά τη ζωή. Έτσι συνέχισε να κάθεται κοκκαλωμένος, σαν κάποιος που δεν έχει που να πάει. Δεν ήθελε να μάθει τι κρυβόταν μέσα στη χρυσαλλίδα του αέρα που είχε φταχτεί ειδικά γι'αυτόν. Ήθελε να φύγει έτσι όπως ήταν, Να κλείσει τα μάτια του, να βουλώσει τα αυτιά του και να βρεί καταφύγιο μέσα στον μικρό ολόδικο του κόσμο.
Ήξερε όμως πως δεν μπορούσε να το κάνει. Αν φύγω χωρίς να δω τι έχει μέσα, θα το μετανιώνω μια ζωή. Ποτέ δε θα συγχωρέσω τον εαυτό μου που απέστρεψα το βλέμμα μου από αυτό το κάτι.
Τελικά, το αποφάσισε, σηκώθηκε από το σκαμνάκι κι έσκυψε πάνω από το κρεβάτι. Δεν μπορούσε να φύγει έτσι. Δεν γινόταν να συνεχίσει να ζει για πάντα σαν φοβισμένο παιδί, που απέστρεφε το βλέμμα του από τα πράγματα που είχε μπροστά στα μάτια του.
Μόνο η γνώση της αλήθειας έδινε τη σωστή δύναμη.
Όποια κι αν ήταν αυτή η αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου