Μερικές φορές, ιδίως σε περιόδους που δε σου περισσεύει ούτε στιγμή ν' αφιερώσεις στον εαυτό σου, το παρελθόν σου έρχεται και σε ξαναβρίσκει, αλλά εκείνες τις μέρες επέστρεφε με τη μορφή ανήσυχου, ανταριασμένου ονείρου, που το θυμόσουν με απορία καθώς σε περιέβαλλε η πανίσχυρη πραγματικότητα του παράξενου κόσμου των φυτών , του νερού και της σιγής. Όμως εκείνη η βουβαμάρα της ζωής δε θύμιζε σε τίποτα γαλήνη. Ήτα η βουβαμάρα μιας ανήμερης δύναμης που σιγόβραζε κι αναλογιζόταν τις ανεξιχνίαστες προθέσεις της. Σε κοίταζε με βλέμμα μοχθηρό. Κάποια στιγμή το συνήθισα, έπαψα να βλέπω, δεν προλάβαινα. Έπρεπε να μαντεύω διαρκώς που ήταν ο δίαυλος, να διακρίνω κυρίως από διαίσθηση, τα σημάδια που πρόδιδαν τις ξέρες, είχα το νου μου για βράχια, μάθαινα να σφίγγω τα δόντια για να μη μου βγει η ψυχή από το στόμα όποτε περνούσα ξυστά από καμιά προεξοχή, κανέναν άτιμο βράχο της κολάσεως, που θα μπορούσε να ξεκοιλιάσει το τενεκεδένιο μου ατμόπλοιο και να πνίξει όλους τους ταξιδιώτες, έπρεπε να 'χω το νου μου να εντοπίζω κούτσουρα που μπορούσαμε να τα κόψουμε τη νύχτα για τον ατμό της επόμενης. Όταν έχεις να ασχοληθείς με τέτοια πράγματα, με ότι υπάρχει μόνο στην επιφάνεια, τότε η πραγματικότητα - ναι η πραγματικότητα- θαμπώνει. Η εσωτερική αλήθεια κρύβεται. Κι ευτυχώς δηλαδή . Ευτυχώς.
Τζόζεφ Κόνραντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου