Κουρασμένη τώρα, με τη μέρα σχεδόν πίσω της, με τα ελάχιστα που μένουν ακόμα πριν τον ύπνο, τα παιδιά τακτοποιημένα στο σαλόνι, κι αυτή η ανάσα, μια στιγμή, μια στάση μπροστά στο τζάμι. Παρακολουθώντας τον κήπο να σκοτεινιάζει και λαχταρώντας να γίνει ένα μ΄αυτό το σκοτάδι, να βγει έξω και να πλαγιάσει μαζί του, να πλαγιάσει με τα πεσμένα φύλλα και ν΄αφήσει τη νύχτα να περάσει, ύστερα να ξυπνήσει μαζί τους την αυγή και να σηκωθεί ξαναγεννημένη με το πρώτο φως. Αλλά το χτύπημα. Τ' ακούει να μπαίνει στη σκέψη της, ήχος οξύς, επίμονος, κοφτός, ο κάθε χτύπος τόσο ολόκληρος και αποφασισμένος και σίγουρος, που άθελα της ζαρώνει τα φρύδια. Μετά ο Μπέιλι χτυπάει κι αυτός την πόρτα της κουζίνας, το τζάμι, τη φωνάζει, Μαμά, της δείχνει προς το χολ χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από την οθόνη. Η Άιλις νιώθει το κορμί της να κινείται, βγαίνει στο διάδρομο με το μωρό στην αγκαλιά, ανοίγει την εξώπορτα, και μπροστά της, στο βεραντάκι της εισόδου, στέκονται δύο άντρες, τα πρόσωπα τους σχεδόν αόρατα στο σκοτάδι. Ανάβει το φως της βεράντας και τους καταλαβαίνει αμέσως, από το πως στέκονται, απ' την ψιθυριστή ψύχρα της νύχτας καθώς ανοίγει τη συρόμενη μπαλκονόπορτα, απ' την ησυχία του προαστίου, απ΄τη βροχή που πέφτει σχεδόν βουβή, απ΄το μαύρο αυτοκίνητο το παρκαρισμένο μπροστά στο σπίτι. Από το πως μοιάζουν, λες κι έχουν μέσα τους την αίσθηση της νύχτας.
Paul Lynch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου