Όταν άρχισα τις πτήσεις, ένιωσα λες και είχα βρει επιτέλους αυτό που ήταν πάντα γραφτό να κάνω στη ζωή μου. Πολλοί από αυτούς που πιλοτάρουν αεροπλάνο έτσι νιώθουν. Νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με κάποιο γονίδιο αντίληψης των κορυφών των δένδρων και των βουνών παρά με κάποια δήθεν αίσθηση απεριόριστης ελευθερίας ή με φιλοσοφικές μεταφορές περί του ανθρώπινου πνεύματος που πετάει στους αιθέρες.Είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδιατάσσεται η γη χαμηλά, κάτω από σένα. Ο τρόπος με τον οποίο τακτοποιούνται τα χωράφια γύρω από τα αρδευτικά κανάλια γύρω από τις αρτηρίες και τα τριχοειδή αγγεία του τρεχούμενου νερού. Οι βουνοπλαγιές τσαλακωμένες στριμώχνονται ανάμεσα σε χαράδρες χείμαρρων και ρυακιών, ανάμεσα σε ρεματιές και βάραθρα. Οι χαρακιές αυτές ορίζουν ραχούλες και υψώματα και σαρώνουν όπως οι ρυτίδες ορίζουν τα επίπεδα του ανθρώπινου προσώπου. Παρακάτω τα φαράγγια που χάσκουν και μετά οι βάλτοι και οι κοιλάδες στους πρόποδες. Οι μαίανδροι των ποταμών, οι ξεραμένοι χείμαρροι μοιάζουν λες κι αυτοί κρατούν στη θέση τους λόφους και κυματιστές πεδιάδες - όχι το ανάποδο. Ο τρόπος που ξεφυτρώνουν οι ανθρώπινοι οικισμοί, που μαζεύονται κοντά στα ποτάμια και πληθαίνουν στις συμβολές τους. Σκεφτόμουν : το θέαμα θα έπρεπε να μας εκπλήσσει μα δεν το κάνει. Το έχουμε ξαναδεί και ερμηνεύουμε το έδαφος κάτω μας με τον ίδιο αυτονόητο τρόπο που περπατώντας στην κοίτη ενός ποταμού προσέχουμε τα βήματα μας και ξέρουμε που να πατήσουμε.
Heller Peter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου