Η κλινική διάγνωση της νόσου του Wilson περιλαμβάνει λεπτομερή λήψη ιατρικού ιστορικού και φυσική εξέταση εστιασμένη σε ηπατική, νευρολογική και ψυχιατρική νόσο. Η εργαστηριακή αξιολόγηση περιλαμβάνει ηπατική βιοχημία και σερουλοπλασμίνη ορού και βασική 24ωρη απέκκριση χαλκού στα ούρα. Το επίπεδο σερουλοπλασμίνης ορού από μόνο του δεν είναι επαρκές για τη διάγνωση, αν και ένα πολύ χαμηλό επίπεδο (<5 mg ανά δεκατόλιτρο) υποδηλώνει έντονα τη νόσο του Wilson. Το επίπεδο σερουλοπλασμίνης μπορεί να είναι φυσιολογικό στη νόσο του Wilson, αν και μια φυσιολογική τιμή είναι ασυνήθιστη. Η βασική 24ωρη απέκκριση χαλκού στα ούρα είναι τυπικά μεγαλύτερη από 40 μg, με υψηλότερες τιμές σε συμπτωματικούς ασθενείς.
Οι δακτύλιοι Kayser-Fleischer, λόγω της εναπόθεσης χαλκού του κερατοειδούς στη μεμβράνη του Descemet, οπτικοποιούνται μέσω εξέτασης με σχισμοειδή λυχνία ή οπτικής τομογραφίας. Οι δακτύλιοι συχνά απουσιάζουν σε νεότερους ασθενείς και επίσης απουσιάζουν στο 50% των ασθενών με ηπατική νόσο Wilson. Η βιοψία ήπατος για ιστολογική εξέταση και ποσοτικοποίηση του χαλκού καθορίζει τον βαθμό της ηπατικής βλάβης και αποκλείει ανταγωνιστικές διαγνώσεις. Η ανοσοϊστοχημική χρώση με μεταλλοθειονεΐνη μπορεί να είναι κατατοπιστική.Το επίπεδο χαλκού στο ηπατικό παρεγχύμα είναι κλασικά πάνω από 250 μg ανά γραμμάριο ξηρού βάρους, αλλά τιμές που υπερβαίνουν τα 70 μg ανά γραμμάριο απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση.
Σε πολλούς ασθενείς με νόσο του Wilson και νευρολογικά ευρήματα, η μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου (MRI) εντοπίζει δομικές ανωμαλίες στα βασικά γάγγλια και αλλού, αποκλείοντας άλλες διαγνώσεις. Ο εντοπισμός και ο χαρακτηρισμός των μεταλλάξεων ATP7B μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση. Ένας γονότυπος με δύο παθογόνες παραλλαγές ATP7B (in trans) είναι απόδειξη της νόσου του Wilson.
Νέες διαγνωστικές στρατηγικές βρίσκονται υπό ανάπτυξη. Μια υποψήφια προσέγγιση περιλαμβάνει τον προσδιορισμό του σχετικού ανταλλάξιμου χαλκού (REC). Το REC είναι η αναλογία του κυκλοφορούντος ανταλλάξιμου χαλκού (CuEXC), που αντιπροσωπεύει τον βιοδιαθέσιμο χαλκό που δεν είναι δεσμευμένος στην σερουλοπλασμίνη, προς τον ολικό χαλκό ορού. Σε ασθενείς με νόσο του Wilson, το REC υπερβαίνει το 18,5%. Απαιτείται εκτενέστερη επικύρωση του REC ως διαγνωστικού εργαλείου.
Μια άλλη διαγνωστική προσέγγιση χρησιμοποιεί τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET) για να ποσοτικοποιήσει την ενσωμάτωση χαλκού στην σερουλοπλασμίνη. Εκτός από τη διάκριση μεταξύ των ασθενών με νόσο του Wilson, των απλών ετεροζυγωτών και των μη προσβεβλημένων ατόμων, αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της μεταμόσχευσης κυττάρων ή της γονιδιακής θεραπείας για τη θεραπεία της νόσου του Wilson
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου