Μυελοειδής καρκίνος (MTC)

.  Έως και το 25% του μυελοειδούς καρκίνου του θυρεοειδούς (MTCs) εμφανίζεται στο πλαίσιο καλά καθορισμένων οικογενών ενδοκρινικών συνδρόμων με αυτοσωμική επικρατούσα κληρονομικότητα. Όλοι οι ασθενείς με MTC χρειάζονται έλεγχο μετάλλαξης RET

. Η τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων με νέους ραδιοσυνδέτες (18F-DOPA και 68Ga-DOTATATE) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βελτιωμένη ανίχνευση τόσο του υποτροπιάζοντος όσο και του μεταστατικού MTC. Το 18F-DOPA έχει υψηλότερη ευαισθησία στην ανίχνευση αλλοιώσεων

. Οι ειδικοί για το RET αναστολείς κινάσης (selpercatinib και pralsetinib) έχουν δείξει επιτυχία σε κλινικές δοκιμές . Η επίκτητη αντίσταση σε αναστολείς πολυκινάσης είναι μια νέα πρόκληση στη θεραπευτική του MTC.

Ενώ το MTC αντιπροσωπεύει μόνο <5% των καρκίνων του θυρεοειδούς, η αξία της ακριβούς διάγνωσης και θεραπείας σε προχωρημένη νόσο είναι δυσανάλογη με τον επιπολασμό της νόσου. Αυτό αντικατοπτρίζεται στο ότι αντιπροσωπεύει έως και το 13% των θανάτων από καρκίνο θυρεοειδούς . Το MTC προκύπτει από παραθυλακιώδη κύτταρα C εντός του θυρεοειδούς, τα οποία προέρχονται από τη νευρική ακρολοφία, και ως εκ τούτου το MTC θεωρείται νευροενδοκρινικός όγκος. Τα MTC είναι είτε σποραδικά είτε κληρονομικά. Μπορεί να εμφανιστούν ως εξής: συνηθέστερα ως όζος του θυρεοειδούς (74% των σποραδικών εμφανίσεων) , ως μάζα από μεταστατική νόσο (αυχενικοί λεμφαδένες ή απομακρυσμένες μεταστάσεις), από συμπτώματα δευτερογενή λόγω αυξημένης καλσιτονίνης (διάρροια, έξαψη) (10% των σποραδικών περιπτώσεων) , ως έκτοπο σύνδρομο Cushing (0,7%)  ή ανιχνεύεται μετά από έλεγχο λόγω οικογενειακού ιστορικού. Το MTC αντιπροσωπεύει το 10,5% όλων των καρκίνων του θυρεοειδούς με απομακρυσμένες μεταστάσεις κατά την πρώτη εμφάνιση, κυρίως στο ήπαρ και στα οστά. Η κυτταρολογική διάγνωση του MTC στη βιοψία με λεπτή βελόνα παρουσιάζει ορισμένες προκλήσεις για τον παθολόγο: μόνο το 56% των MTCs διαγιγνώσκονται με ακρίβεια πριν από τη χειρουργική επέμβαση. Η προσθήκη προεγχειρητικής μέτρησης της καλσιτονίνης ορού βελτιώνει αυτή τη διαγνωστική ακρίβεια, η οποία στη συνέχεια εξασφαλίζει την κατάλληλη χειρουργική αντιμετώπιση.

Ένα μειονέκτημα είναι η καθυστερημένη διάγνωση. Το 70% των ασθενών με MTC που παρουσιάζουν ψηλαφητό όζο του θυρεοειδούς έχουν μεταστάσεις στον τράχηλο της μήτρας και το 10% έχουν απομακρυσμένες μεταστάσεις . Ευτυχώς, η έγκαιρη διάγνωση καθίσταται δυνατή για τα οικογενή σύνδρομα MTC. Έως και το 25% των MTC εμφανίζονται στο πλαίσιο καλά καθορισμένων οικογενών ενδοκρινικών συνδρόμων με αυτοσωματική επικρατούσα κληρονομικότητα. Δεδομένου ότι το οικογενειακό ιστορικό MTC μπορεί να απουσιάζει σε έως και 50% περιπτώσεις πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας (MEN) τύπου 2, όλοι οι ασθενείς με MTC χρειάζονται ανάλυση μετάλλαξης RET. 

Την τελευταία δεκαετία έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στις διαγνωστικές και θεραπευτικές προσεγγίσεις του MTC. Η απεικόνιση με τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET) με νέους ραδιοσυνδέτες έχει βελτιώσει τον χαρακτηρισμό της νόσου. Τέλος, η συστηματική θεραπεία για επίμονη και μεταστατική νόσο έχει εξελιχθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία με στοχευμένη θεραπεία με αναστολείς κινάσης.Τα στοιχεία από τις δοκιμές φάσης ΙΙ και ΙΙΙ έδειξαν βελτιωμένη επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (PFS) με αναστολείς πολυκινάσης (MKIs) όπως η βανδετινίμπη, η καβοζαντινίμπη και η λενβατινίμπη, αλλά συχνά με τοξικότητες που περιορίζουν τη δόση . Πρόσφατα, οι εξαιρετικά εκλεκτικοί αναστολείς κινάσης RET (selpercatinib και pralsetinib) έχουν δείξει βελτιωμένο αποτέλεσμα με καλύτερη ανεκτικότητα σχέση με προηγούμενες μελέτες.