Οι δυσλιπιδαιμίες συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο συχνών χρόνιων παθήσεων. Κλασικά χαρακτηρίζονται από μη φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης, τριγλυκεριδίων ή και των δύο στον ορό, και περιλαμβάνουν και μη φυσιολογικά επίπεδα λιποπρωτεϊνών. Η πιο συχνά συσχετισμένη κλινική συνέπεια της δυσλιπιδαιμίας είναι ο αυξημένος κίνδυνος αθηροσκληρωτικής καρδιαγγειακής νόσου (ASCVD), ο οποίος σχετίζεται με αυξημένη ολική και χαμηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνη (LDL) χοληστερόλη (C), τριγλυκερίδια (TGs) και λιποπρωτεΐνη (a) (Lp( α), καθώς και μειωμένη λιποπρωτεΐνη υψηλής πυκνότητας (HDL)-C. Δευτερογενείς προδιαθεσικοί παράγοντες, ιδιαίτερα η παχυσαρκία και ο διαβήτης τύπου 2, είναι συχνά παρόντες. Επιπλέον κλινικές συνέπειες σχετίζονται επίσης με σπάνιες δυσλιπιδαιμίες, συμπεριλαμβανομένης της παγκρεατίτιδας με σοβαρές αυξήσεις των TGs, καθώς και της ηπατοστεάτωσης και ανεπάρκειες λιποδιαλυτών βιταμινών σε άτομα με γενετικά μειωμένη παραγωγή λιποπρωτεϊνών.
Οι δυσλιπιδαιμίες είναι ένας μεγάλος τομέας έρευνας, με πρόσφατες μελέτες που παρέχουν πληροφορίες για τη μοριακή τους βάση και τη γενετική προέλευσή τους, σκιαγραφώντας τον ρόλο τους στην ανάπτυξη αθηροσκλήρωσης και διευκρινίζοντας την ικανότητα των φαρμακολογικών παραγόντων να βελτιώνουν τον κίνδυνο ASCVD στα προσβεβλημένα άτομα. Οι επιλογές διαχείρισης για τις δυσλιπιδαιμίες επεκτείνονται και συμπεριλαμβάνουν την χρήση μονοκλωνικών αντισωμάτωνγια την αντιμετώπιση της υπερχοληστερολαιμίας. Καθώς και η έγκριση στην Ευρώπη του volanesorsen, με στόχο την apo C-III, για τη διαχείριση του συνδρόμου οικογενούς χυλομικροναιμίας (FCS), και πρόσφατες εγκρίσεις στη Βόρεια Αμερική για το bempedoic acid, το evinacumab και το inclisiran για διάφορες ενδείξεις που σχετίζονται με τη μείωση της LDL-C. Αρκετοί άλλοι παράγοντες βρίσκονται σε κλινική ανάπτυξη τελευταίου σταδίου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κατευθύνονται προς τους νέους στόχους της Lp(a) και της angiopoietin-like protein 3 (ANGPTL3).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου