Δεν είναι πάντα ίδια η θλίψη. Δεν ξυπνούσα κάθε φορά με τη γαστρίτιδα σαν ψυχική κατάσταση, αρκούσε όμως να συμβεί το παραμικρό, για να προσπαθήσω ενστικτωδώς να καταπιώ το σάλιο μου και να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να παίρνω αναπνοή πριν από καθετί. Η αναπνοή δεν είναι ένα γεγονός μηχανικό, είναι μια πράξη σταθερότητας. Μόλις χαθεί η χαρά, μαθαίνεις ότι πρέπει να παίρνεις αναπνοή για να διατηρείς την ισορροπία. Ξέρεις να ζεις, να αναπνέεις όμως πρέπει να το μάθεις. Τότε με ανάγκαζα να κάνω τα βήματα. Πλύσου.Χτενίσου. Φάε. Πλύσου, χτενίσου, φάε. Χαμογέλα. Όχι, να χαμογελάς. Όχι. Μη χαμογελάς. Ανάπνεε, ανάπνεε, ανάπνεε. Μην κλαις, μην ουρλιάζεις. Τι κάνεις, τι κάνεις; Ανάπνεε. Ανάπνεε, ανάπνεε. Αύριο μπορεί να είσαι σε θέση να σηκωθείς απ' την πολυθρόνα. Το αύριο όμως είναι πάντα μια άλλη μέρα, ενώ εγώ ζούσα αιωνίως στην ίδια, γιατί δεν υπήρχε η πολυθρόνα απ' την οποία θα κατάφερνα να σηκωθώ.
Μπρέντα Ναβάρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου