Σκέφτηκε να πάει να ντύσει μ' αυτά κάνα σκιάχτρο, από κείνα που βάζαν στους οπωρώνες οι άνθρωποι για να φοβούνται οι κίσσες, μα σκέφτηκε και το άλλο, ότι οι κίσσες οι πανέξυπνες πήγαιναν και κάθονταν πάνω στα σκιάχτρα για να σαστίζουν οι άνθρωποι. Τι μανίκια να κουνιούνται πάτα-κιούτα στον αέρα, τι τρύπιες καμπαρντίνες να σφυρίζουν, τι παρτάλια να χορεύουν, τζάντζαλα και μάντζαλα, εσάρπες και τουλπάνια του σκοτωμού, κουδουνάκια...Έ;; και σαν;; Τίποτα δεν τις ένοιαζε, τίποτα κάθονταν από πάνω και να! Κι αν άκουγαν κανένα αρνί εκεί γύρω να βελάζει, κάποιο μοσχάρι να κάνει τα δικά του, φώναζαν κι αυτές μπέεε, μπέεε ή μουγκανίζανε για να σαστίζουν περισσότερο οι άνθρωποι, να μαθαίνουν. Κι άσε εκείνα τα τρελλά "κιά-κιά-κιά-κιά-κιά", όταν τις έπιανε να μιμηθούν και τον πιό τρομερό εχθρό τους, το διπλοσάϊνο, για να παραστρατίζουν από κάτω οι άνθρωποι -θτς-θτς-θτς!- και να σταυροκοπιούνται. Αυτά με τις κίσσες.
Ζυράννα Ζατέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου