Άλάτι και δίψα

 Το νερό του σώματος προέρχεται από διατροφική πρόσληψη, συγκρατείται από τα νεφρά και παράγεται από τον μεταβολισμό των υδατανθράκων, του λίπους και των πρωτεϊνών. Η απέκκριση νερού από τα νεφρά ποικίλλει ανάλογα με την πρόσληψη και τη μεταβολική παραγωγή. Η παραγωγή του μεταβολικού νερού είναι ευθέως ανάλογη με την ενεργειακή δαπάνη και είναι κατά μέσο όρο 250 έως 350 ml ημερησίως στον άνθρωπο, μια τιμή που μπορεί να αυξηθεί σημαντικά μετά την άσκηση. Το μεγαλύτερο μέρος του νερού του σώματος στον άνθρωπο προέρχεται από την κατανάλωση, η οποία προγραμματίζεται εξελικτικά από τη δίψα. Υπάρχει ανάγκη το σώμα να παράγει μεταβολικά νερό, αν δεν υπάρχει πρόσβαση σε εξωγενές.

Η επίδραση της πρόσληψης αλατιού στη δίψα έχει αναγνωριστεί από τις αρχές του 1900. Ο Gamble και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι οι αρουραίοι καταναλώνουν νερό αναλογικά με την πρόσληψη αλατιού. Ωστόσο, η άμεση σχέση μεταξύ της πρόσληψης αλατιού και υγρών ήταν πιο δύσκολο να διακριθεί στους ανθρώπους. Οι περισσότερες μεγάλες αναλύσεις, συμπεριλαμβανομένων των παγκόσμιων συγκρίσεων, υποδηλώνουν ότι υπάρχει μικρή σχέση μεταξύ της πρόσληψης αλατιού και υγρών, με το νάτριο Η απέκκριση ρυθμίζεται κυρίως από τη συγκέντρωση νατρίου στα ούρα. Ωστόσο, μια πρόσφατη ανάλυση δεδομένων από τη μεγάλη δοκιμή Dietary Approaches to Stop Hypertension (DASH) – Sodium έδειξε ότι η υψηλότερη πρόσληψη αλατιού διέγειρε τη δίψα και αύξησε τον όγκο των ούρων.

Αρκετές μελέτες παρέχουν εντυπωσιακές λεπτομέρειες σχετικά με τη μοριακή βάση της δίψας. Οι πληθυσμοί νευρώνων στα lamina terminalis circumventricular organs που δεν προστατεύονται από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό είναι κυρίως υπεύθυνοι . Αυτοί οι διεγερτικοί νευρώνες οδηγούν την κατανάλωση υγρών γρήγορα ως διορθωτική συμπεριφορά. Αντίθετα, η μείωση του όγκου του ECF (απώλεια άλατος) διεγείρει ξεχωριστά σύνολα νευρώνων, μερικοί από τους οποίους ανταποκρίνονται στην αγγειοτενσίνη II και στην αλδοστερόνη. Όπως τα αποκρινόμενα στην αλδοστερόνη κύτταρα άπω νεφρώνα, οι ευαίσθητοι στην αλδοστερόνη νευρώνες εκφράζουν την αφυδρογονάση 11β-υδροξυστεροειδούς τύπου 2 (11βHSD2), προσδίδοντας εκλεκτικότητα αλδοστερόνης. Οι διακριτές αισθητηριακές οδοί στον εγκέφαλο μπορεί να εξηγούν την προτίμηση για αθλητικά ποτά που περιέχουν ηλεκτρολύτες μετά από έντονη άσκηση. Άλλες οδοί στον στοματοφάρυγγα και στον γαστρεντερικό σωλήνα παρακολουθούν την περιεκτικότητα σε νερό και αλάτι της τροφής που καταναλώθηκε πρόσφατα και επικοινωνούν γρήγορα με τα κεντρικά κέντρα δίψας, δημιουργώντας ένα σύστημα τροφοδοσίας.