Από το 1821 μέχρι σήμερα η ελληνική γλώσσα στις διάφορες προφορικές και γραπτές εκδοχές της έχει υποστεί μεγαλύτερες μεταβολές από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα της δυτικής Ευρώπης. Στην αρχή επικρατούσαν ποικίλες διάλεκτοι από επιμέρους περιοχές, π.χ. Κέρκυρα, Πόντος, Μακεδονία, Μάνη, Κρήτη, Κύπρος. Στον γραπτό λόγο κυριαρχούσαν διάφορες γλωσσικές ποικιλίες. Αρκετά χρόνια όμως πριν το 1821 διαμορφώθηκε μια κάπως κοινή προφορική γλώσσα,κυρίως των εμπόρων, που πιθανώς αποτέλεσε τη βάση για την εξέλιξη της σημερινής κοινής προφορικής γλώσσας. Όσο περνούσαν οι δεκαετίες του 19ου αι. η γραπτή γλώσσα εμβολιαζόταν όλο και περισσότερο με αρχαία στοιχεία. Η καθαρεύουσα, που άρχιζε τότε να γίνεται γνωστή ήταν ένα γλωσσικό υβρίδιο, ένα ακατάστατο και αναρχικό συνονθύλευμα από γλωσσικά στοιχεία παρμένα τυχαία από διάφορα στάδια της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας.
Η χρήση της κοινής προφορικής ελληνικής άρχισε να επεκτείνεται ραγδαία με την αναγόρευση της Αθήνας σε πρωτεύουσα του ελεύθερου κράτους και τη συνακόλουθη συρροή των Ελλήνων στο ιοστεφές άστυ από διάφορα μέρη και κυρίως από την Πελοπόννησο. Η Αθήνα έγινε η πρώτη μεγάλη χοάνη όπου οι διαλεκτικές διαφορές ισοπεδώθηκαν. Η δεύτερη ήταν η Θεσσαλονίκη μετά την εγκατάσταση των προσφύγων το 1922. Εδώ οι Έλληνες που μιλούσαν ποικίλες διαλέκτους και είχαν ξεριζωθεί από τις μακρινές πατρίδες τους εγκαταστάθηκαν σε έναν περιορισμένο χώρο και αναγκάστηκαν να κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις προς την γλώσσα των παλιών και καινούριων συμπολιτών τους. Άλλοι παράγοντες συγκερασμού ήταν η υποχρεωτική εκπαίδευση, η στρατιωτική θητεία και στα νεότερα χρόνια η τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Σήμερα οι τοπικές διαφορές στην προφορική ελληνική γλώσσα σε ολόκληρο τον ελληνόφωνο χώρο (με εξαίρεση την Κύπρο) τείνουν να περιοριστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου