"Στις μυθολογίες της αρχαιότητας, το κακό ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα του καλού : η δημιουργία αποκτούσε νόημα μέσω της καταστροφής και της αναγέννησης. Με το πέρασμα των αιώνων, ο φόβος της θνητότητας και η κοινή ηθική μετατόπισαν το κακό σε εξωγενείς υπεράνθρωπες οντότητες, τα δεινά του καιρού και της φύσης, οι κίνδυνοι της θάλασσας, η σκληρότητα των βασιλιάδων. Ο φόνος αν κι επ' ουδενί δεν είχε το σημερινό του ειδικό βάρος, ούτε το στίγμα της αποκρουστικής, απάνθρωπης πράξης -μιλάμε για κοινωνίες που βασίζονταν οικονομικά σε αναλώσιμους δούλους, που θυσίαζαν κάθε τόσο τεράστια κομμάτια του πληθυσμού σε πολέμους, όπου το προσδόκιμο επιβίωσης των κατώτερων στρωμάτων ήταν αμελητέο, κι όπου η έννοια της ανθρωποθυσίας ήταν αποδεκτή, έστω και σε συμβολικό ή ποιητικό επίπεδο -, είχα λάβει σταδιακά, την ηθική της διάσταση, ως κορυφαία έκφραση του κακού. Κι έτσι φτάνουμε στα τέρατα και ιδίως σ' αυτά που ενσαρκώνουν την εξόντωση, σε μαζικό, φρικιαστικό και άρα υπεράνθρωπο επίπεδο. Σε δολοφόνους-θεομηνίες, δολοφόνους-δυνάστες, δολοφόνους τιμωρούς. Τα τέρατα αυτά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : πολλές φορές , ενώ τρέφονται με ανθρώπους είναι τα ίδια ανθρωπόμορφα"
"Πες μου ότι τα έχεις κάπου γραμμένα όλα αυτά"
"Ναι, έχω κρατήσει σημειώσεις - σκάσε κι άφησε με να ολοκληρώσω"
Αύγουστος Κορτώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου