Οι Ιχθείς κολυμπούσαν όλο χάρη, λες και δεν υπήρχαν στον κόσμο δίχτυα και αγκίστρια. Ο Καρκίνος είχε μια σπίθα στο μάτι σαν να είχε πλήρη επίγνωση της παράδοξης εμφάνισης του και να τη διασκέδαζε στο έπακρο . Ενώ και ο Σκορπιός ακόμη ύψωνε τις τρομερές δαγκάνες του με μια κεφάτη εραλδική ανεμελιά λες και οι φονικές προθέσεις του δεν ήταν παρά μύθος. Ο Κριός ο Ταύρος και ο Λέων αποτελούσαν την επιτομή του επιβλητικού ανδρισμού. ΄Ηταν όλα αυτά που πιστεύαμε ότι είχαμε την δυνατότητα να γίνουμε μια μέρα κι εμείς. Ξέγνοιαστοι, αριστοκράτες, αυτάρκεις. Κυβερνούσαν τους μήνες τους με ηγεμονική αίγλη. Όσο για την Παρθένο, την μόνη καθαρά θηλυκή φιγούρα του γαλαξία, δύσκολα μπορώ να περιγράψω τι σήμαινε για μένα. Ήταν αρκούντως ενδεδυμένη, αλλά μονάχα με τις μπούκλες και τους χειμάρρους των μακριών της μαλλιών. Κι έτσι και ήξεραν οι καθηγητές του σχολείου την ύπαρξη της, αμφιβάλλω αν θα ενέκριναν τις ώρες που οι σκέψεις μου χασομερούσαν μαζί της, αν και επρόκειτο για αθώες μάλλον σκέψεις. Στα μάτια μου η Παρθένος ήταν το κλειδί ολόκληρου του ζωδιακού, ο κολοφώνας, ο θεμέλιος λίθος, η θεά- διότι η φαντασία μου, έτρεφε τότε, αν και όχι πια, έναν παθιασμένο σεβασμό προς την ιεραρχία. Όλα τα πράγματα τα οραματιζόταν στο πλαίσιο μιας ανιούσας κλίμακας, τον ένα κύκλο πάνω από τον άλλο, σε επάλληλες σειρές, και αυτή μου την πεποίθηση δεν τη διατάρασσε η ετήσια, μηχανική περιστροφή των μηνών
Λ.Π.ΧΑΡΤΛΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου