Πήγε στο παράθυρο. Απ' όλες τις εκκλησίες της πόλης οι καμπάνες σήμαναν έντεκα. Τις αγαπούσε τις καμπάνες. Από τα παιδικά του χρόνια τις αγαπούσε. Τις εκκλησίες δεν τις είχε σε μεγάλη εκτίμηση, έστεκε αμήχανος, κάποιες φορές μάλιστα ανήσυχος , μπροστά στο σταυρό. Αλλά τις καμπάνες τις αγαπούσε. Μιλούσαν στην καρδιά του και η καρδιά του τους απαντούσε. Οι ρυθμικές φωνές τους ακούγονταν γιορτινές κι επίσημες στ' αυτιά του. Του φαινόταν ότι δεν χτυπούσαν μόνο τις ώρες, μόνο τις λειτουργίες. Ήταν τα στόματα του ουρανού. Ποιός από τους κατοίκους της Γης καταλάβαινε τη χρυσή τους γλώσσα; Με ευλάβεια σήμαιναν την κάθε ώρα, αυτές μόνο ήξεραν ποιά ήταν η ώρα η σημαντική. Έμεινε μια δυο στιγμές στο παράθυρο ακούγοντας με χαρά τον απόηχο των χτύπων τους, Μετά γύρισε. Πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. Στάθηκε στο κατώφλι κοίταξε τους συγκεντρωμένους, το βλέμμα του πέρασε από πρόσωπο σε πρόσωπο. Ήταν όλοι εκεί, τους αναγνώρισε, δεν τους είχε ξεχάσει, ο ίδιος άλλωστε τους είχε δημιουργήσει
Joseph Roth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου