Δέσποινα

Πείτε με τρελή - μπορεί και να 'μαι. Έτσι κι αλλιώς, όταν δε σου ' χει μείνει άνθρωπος να πεις δυο λόγια, και βολοδέρνεις όλη μέρα στο άδειο σπίτι, στο τέλος καταντάς να μιλάς μοναχός σου : με το μπρίκι που αργεί να ψήσει τον καφέ, με το σεντόνι που δεν λέει να στεγνώσει, με τον τοίχο που στέκι αντίκρυ σου λευκός κι αδιάφορος σαν πετρωμένος ουρανός. Κι έπειτα, το βράδυ, την ώρα που σε ζώνει το σκοτάδι, όλη η σπαταλημένη σου ζωή γυρνάει και σε βρίσκει σαν αντίλαλος, κι όπως τη μια στιγμή λαγοκοιμάσαι και την άλλη ξαγρυπνάς, δεν ξέρεις καν σε ποιόν ανήκει τούτη η φωνή. Να είναι άραγε η δική σου, λαλιά της σκέψης και της μοναξιάς; Ή μήπως ψιθυρίζουνε στ΄αυτί σου πότε ο Θεός και πότε ο διάβολος; Μα όσο και να χώνεις το κεφάλι κάτω απ' τα σκεπάσματα, όσο κι αν το πλακώνεις με το μαξιλάρι, η φωνή που μόνο εσύ ακούς δεν σταματά, κι όλο ιστορεί τα κρίματα σου, τα λάθη σου κι όλο σε λέει σκάρτη, κουτή, λειψή, καταραμένη.
                                                                                                           Αύγουστος Κορτώ