Οι Αρταμάνοφ

Η μέρα ήταν διάφανη, ο ήλιος έλαμπε καλοσυνάτα, φωτίζοντας το παρδαλό πλήθος των ανθρώπων καθώς προχωρούσαν ανάμεσα απ' τους λιπαρούς λεκέδες του κίτρινου και του πράσινου. Το πλήθος ανέβαινε αργά ανάμεσα από δύο αμμώδεις λοφίσκους, σκαρφαλώνοντας σ' έναν τρίτο, που είχε κιόλας στολιστεί με περισσότερους από δέκα σταυρούς. Οι σταυροί ξεπετάγονταν κατάντικρα στον γαλάζιο ουρανό κι απάνω τους έπεφτε ο ίσκιος που έριχναν τα φαρδιά χέρια ενός γέρικου, στραβού πεύκου. Η άμμος στραφτοκοπούσε βγάζοντας διαμαντένιες σπίθες, έτριζε ανάλαφρα κάτω απ' τα πόδια των ανθρώπων. Πάνω απ' τα κεφάλια τους έπλεαν κυματιστά τα ψαλσίματα των παπάδων και πίσω απ' όλους ερχότανε σκοντάφτοντας και αναπηδώντας , ο Αντωνάκης ο χαζός. Με τα στρογγυλά, τα δίχως τσίνουρα μάτια του, κοίταζε το μέρος όπου πάταγε, έσκυβε, άρπαζε από κάτω μικρά κλαδάκια, τα ΄χωνε στον κόρφο του και έψελνε κι αυτός με διαπεραστική φωνή
                                                                                                              Μαξίμ Γκόρκι