Το συνηθέστερο test για άποιο διαβήτη είναι η δοκιμασία στέρησης νερού σε δύο στάδια.
Το πρώτο είναι η στέρηση νερού για 8 ώρες. Η φυσιολογία λέει ότι η αφυδάτωση κινητοποιεί την έκκριση αντιδιουρητικής (AVP) και μειώνεται η αποβολή καθαρού νερού. Μειώνεται ο όγκος των ούρων και αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων >750 mOsm/Kg. Η αφυδάτωση (ωσμωτικότητα πλάσματος >295mOsm/Kg) είναι επαρκές ερέθισμα έκκρισης AVP. Αυτό το βήμα διαχωρίζει πρωτοπαθή πολυδιψία όπου η έκκριση και λειτουργία της AVP είναι φυσιολογική, από ασθενείς με άποιο που δεν έχουν δυνατότητα να συγκεντρώσουν ούρα σε αφυδάτωση.
Το δεύτερο βήμα διαχωρίζει κεντρικό από νεφρογενή άποιο . Δεσμοπρεσίνη (dDAVP), ανάλογο AVP, χορηγείται ενδομυικά ή υποδόρια και ελέγχουμε ωσμωτικότητα ούρων. Σε κεντρικό άποιο αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων >750mOsm/Kg. Ασθενείς με νεφρογενή άποιο δεν απαντούν στην εξωγενή δεσμοπρεσίνη και δεν αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων
Το test γίνεται σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Συστήνεται στους ασθενείς καλή ενυδάτωση πριν το test αφυδάτωσης, καθώς στον κεντρικό άποιο η αφυδάτωση είναι άμεση και έντονη. Για να αποφευχθεί η έντονη αφυδάτωση και η σοβαρή υπερνατριαιμία, ο ασθενής ζυγίζεται στην αρχή και ανά 2 ώρες στη συνέχεια. Επίσης γίνεται και προσδιορισμός ηλεκτρολυτών. Ο ασθενής είναι υπό επιτήρηση κυρίως αν υποπτευόμαστε πρωτοπαθή πολυδιψία
Στα tests υπάρχουν γκρίζες περιοχές. Ασθενείς με πρωτοπαθή πολυδιψία από μακρού μπορεί να μην συγκεντρώνει τα ούρα μετά από χορήγηση δεσμοπρεσίνης. Η μακρόχρονη καταστολή της AVP μπορεί να σημαίνει ότι δεν κινητοποιούνται οι υποδοχείς της (V2). Υπάρχουν ασθενείς με μερικό κεντρικό άποιο διαβήτη, αλλά και στον νεφρογενή άποιο υψηλές δόσεις δεσμοπρεσίνης μπορεί να υπερβούν την αντίσταση του νεφρού. Υπάρχει επικάλυψη αποτελεσμάτων και αυτό μειώνει την αξία του test στέρησης. Η σωστή διάγνωση γίνεται σε μόνο 70% των ασθενών, ενώ σε ασθενείς με πρωτοπαθή πολυδιψία η σωστή διάγνωση φτάνει μέχρι το 44%
Το πρώτο είναι η στέρηση νερού για 8 ώρες. Η φυσιολογία λέει ότι η αφυδάτωση κινητοποιεί την έκκριση αντιδιουρητικής (AVP) και μειώνεται η αποβολή καθαρού νερού. Μειώνεται ο όγκος των ούρων και αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων >750 mOsm/Kg. Η αφυδάτωση (ωσμωτικότητα πλάσματος >295mOsm/Kg) είναι επαρκές ερέθισμα έκκρισης AVP. Αυτό το βήμα διαχωρίζει πρωτοπαθή πολυδιψία όπου η έκκριση και λειτουργία της AVP είναι φυσιολογική, από ασθενείς με άποιο που δεν έχουν δυνατότητα να συγκεντρώσουν ούρα σε αφυδάτωση.
Το δεύτερο βήμα διαχωρίζει κεντρικό από νεφρογενή άποιο . Δεσμοπρεσίνη (dDAVP), ανάλογο AVP, χορηγείται ενδομυικά ή υποδόρια και ελέγχουμε ωσμωτικότητα ούρων. Σε κεντρικό άποιο αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων >750mOsm/Kg. Ασθενείς με νεφρογενή άποιο δεν απαντούν στην εξωγενή δεσμοπρεσίνη και δεν αυξάνει η ωσμωτικότητα των ούρων
Το test γίνεται σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Συστήνεται στους ασθενείς καλή ενυδάτωση πριν το test αφυδάτωσης, καθώς στον κεντρικό άποιο η αφυδάτωση είναι άμεση και έντονη. Για να αποφευχθεί η έντονη αφυδάτωση και η σοβαρή υπερνατριαιμία, ο ασθενής ζυγίζεται στην αρχή και ανά 2 ώρες στη συνέχεια. Επίσης γίνεται και προσδιορισμός ηλεκτρολυτών. Ο ασθενής είναι υπό επιτήρηση κυρίως αν υποπτευόμαστε πρωτοπαθή πολυδιψία
Στα tests υπάρχουν γκρίζες περιοχές. Ασθενείς με πρωτοπαθή πολυδιψία από μακρού μπορεί να μην συγκεντρώνει τα ούρα μετά από χορήγηση δεσμοπρεσίνης. Η μακρόχρονη καταστολή της AVP μπορεί να σημαίνει ότι δεν κινητοποιούνται οι υποδοχείς της (V2). Υπάρχουν ασθενείς με μερικό κεντρικό άποιο διαβήτη, αλλά και στον νεφρογενή άποιο υψηλές δόσεις δεσμοπρεσίνης μπορεί να υπερβούν την αντίσταση του νεφρού. Υπάρχει επικάλυψη αποτελεσμάτων και αυτό μειώνει την αξία του test στέρησης. Η σωστή διάγνωση γίνεται σε μόνο 70% των ασθενών, ενώ σε ασθενείς με πρωτοπαθή πολυδιψία η σωστή διάγνωση φτάνει μέχρι το 44%
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου