Η σονάτα του σεληνόφωτος

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του Αϊ Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στο αριστερό μου πλευρό τη ζέστα απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμα μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι
που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα, άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε ντυμένος την αχλύ και την δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από 'σένα ακόμη, του εθυσίασα
έτσι λευκή κι απρόσιτη ν' ατμίζομαι μεσ' τη λευκή μου φλόγα, στη λευκότητα του σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ' τ' αδηφάγα μάτια των αντρών, κι απ' την διστακτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα, άλκιμα μέλη γυμνασμένα ......

....θε μου τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν σε μιαν αποθέωση ανηρμένων άστρων γιατί,
έτσι πολιορκημένη απ' έξω κι από μέσα, άλλος δρόμος δε μου ΄μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω
-Όχι, δεν φτάνει
Άφησε με να ΄ρθω μαζί σου
                                                                                                Γιάννης Ρίτσος