Άγρια Ερημιά

Το υπόλοιπο απόγευμα έκατσε να ξεκουραστεί. Έφαγε όσο ήθελε και ήπιε όσο γάλα μπόρεσε να βγάλει από τις κατσίκες. Λαγοκοιμήθηκε πάνω στα κοφίνια και , προτού πέσει τελείως η νύχτα, φόρτωσε τον γάιδαρο, διέλυσε το μαντρί και ξανάπιασαν την πορεία. Περπάτησαν κάτω απ' το φεγγάρι στους επίπεδους και άδειους δρόμους που πήγαιναν κατά τον βορρά. Είχαν για οδηγό τον Πολικό Αστέρα. Πότε πότε έβγαιναν από το δρόμο τους αλλά, αργά ή γρήγορα, έβρισκαν πάντα ένα μονοπάτι που τους οδηγούσε και πάλι στον προορισμό τους
Ένα πρωί, εκεί που ξεκουραζόταν σ' ένα παλιό σπίτι για περιπλανώμενους εργάτες, άκουσε το ρυθμικό ήχο της βροχής πάνω σε μια πεσμένη λαμαρίνα. Παρακολούθησε κάτω απ' το ετοιμόρροπο δοκάρι της πόρτας το αλλόκοτο θέαμα που εκτυλισσόταν επί της γης. Ο ουρανός γεμάτος γκρίζα σύννεφα προτού καν μεσημεριάσει. ένα διάφανο φως περιέβαλλε τα αντικείμενα χαρίζοντας τους μια καθαρότητα που αδυνατούσε να θυμηθεί. Χοντρές στάλες έσκαγαν πέφτοντας στο σκονισμένο έδαφος, χωρίς να το διαπερνούν. Μπήκε στο σπίτι και ξαναβγήκε με τι κιούπι υπό μάλης. Περπάτησε μερικά μέτρα από την είσοδο και άφησε το δοχείο καταγής.
Ύστερα ξαναγύρισε στο κατώφλι κι έμεινε εκεί όσο κράτησε η βροχή, έμεινε και κοιτάζει πως χαλάρωνε για λίγο ο Θεός τις βίδες του μαρτυρίου του
                                                                                           Χεσσούς Καρράσκο