Ο μικρός ναυτίλος

Κάποτε δεν είναι παρά μια λάμψη πίσω απ' τα βουνά- κει κατά το μέρος του πελάγου
Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια
Κι όσοι νογούν το μάτι τους βουρκώνει

Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δεν φτάνεις ως εμάς;

Κανένας δεν ακούει, κανένας
Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά
Κι ούτε μια μέρα, μιά στιγμή στον τόπο αυτό που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα

Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;

Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ότι να 'ναι: τον σάκκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν οδηγό, τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι
Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιός είμαι
Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο

Χρυσέ ζωής αέρα...