Η συχνότητα του σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ) αυξάνει, και σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, υπάρχουν περίπου 422.000.000 ασθενείς. Είναι κυρίως ΣΔ 2 και η συχνότητα του αυξάνει με την ηλικία. Εκτιμάται επίσης ότι μία στις τρείς γυναίκες και ένας στους πέντε άνδρες θα έχει ένα οστεοπορωτικό κάταγμα κάποια στιγμή στην ζωή του. Επειδή η συχνότητα της οστεοπόρωσης αυξάνει με την ηλικία, και επειδή έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής, έχει αυξηθεί πολύ και η συχνότητα της οστεοπόρωσης. Και οι δύο ασθένειες επηρεάζονται από την ηλικία, και από αλλαγές στον τρόπο ζωής. Το πραγματικό ποσοστό συνύπαρξης τους είναι δύσκολο να εκτιμηθεί. Υπάρχει μία πολύπλοκη παθοφυσιολογική αλληλεπίδραση μεταξύ τους: ο ΣΔ 2 επηρεάζει τον οστικό μεταβολισμό, όπως και τα αντιδιαβητικά φάρμακα και υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των διαβητικών επιπλοκών και του κινδύνου για κατάγματα
Θεραπευτικός αλγόριθμος
Ο ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας του ΣΔ 2 με συνυπάρχουσα οστεοπόρωση είναι αλλαγή στον τρόπο ζωής, φαρμακευτική αγωγή, διατροφή και άσκηση. Σημαντική απώλεια βάρους, μεσογειακή διατροφή πλούσια σε λιπαρά μονοακόρεστα και μακράς αλύσου ω-3, ξηρούς καρπούς και σπόρους, επαρκή πρόσληψη ασβεστίου και βιταμίνης D, προσεκτική κατανάλωση γαλακτοκομικών πλούσιων σε λίπος, περιορισμό στη λήψη αλκοόλ και αλατιού είναι η ιδανική διατροφή και για τις δύο παθήσεις. Εκτός από την άσκηση, εντατικό βάδισμα τουλάχιστον 150 λεπτά/εβδομάδα είναι αερόβιος τύπος άσκησης κατάλληλος και για τις δύο παθήσεις. Επίσης πολύ σημαντική είναι η διακοπή καπνίσματος
Οι περισσότεροι ασθενείς χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή. Πρώτη γραμμή θεραπείας η μετφορμίνη. Εάν η Hba1c παραμένει >7% μετά τρεις μήνες, προστίθεται δεύτερο σκεύασμα που εξαρτάται από τον ασθενή, από τη νόσο, από τα χαρακτηριστικά του φαρμάκου, από την ηλικία, από τις συν/νοσηρότητες, από τη διάρκεια του διαβήτη, από το βάρος του σώματος. Σε συνυπάρχουσα οστεοπόρωση θα πρέπει να προτείνονται σουλφονυλουρίες, DPP-4 και GLP 1 αγωνιστές. Γενικά θα πρέπει να αποφεύγεται η υπογλυκαιμία γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πτώση και κάταγμα. Η ινσουλίνη θα πρέπει να χρησιμοποιείται με πολλή προσοχή. Οι θειαζολιδινεδιόνες (TZD) σε μελέτες φάνηκε ότι αυξάνουν τον κίνδυνο κατάγματος κυρίως στις γυναίκες και καλό θα είναι να μην συστήνονται όπως και η καναγλιφλοζίνη που φάνηκε να έχει αρνητική επίδραση στην οστική πυκνότητα και στον κίνδυνο κατάγματος
Για τη δράση των αντιοστεοπορωτικών φαρμάκων στη συχνότητα του ΣΔ και τον μεταβολισμό της γλυκόζης, τα υπάρχοντα δεδομένα δεν δείχνουν πραγματική επίδραση. Έχει βρεθεί μείωση στον κίνδυνο ανάπτυξης ΣΔ σε όσους χρησιμοποιούν διφωσφονικά, αλλά αυτό χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση και καλά σχεδιασμένες μελέτες. Σε γενικές γραμμές η θεραπεία και ο έλεγχος της οστεοπόρωσης θα πρέπει να συνεχίζεται σύμφωνα με τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες χωρίς αλλαγές αν συνυπάρχει ΣΔ
Θεραπευτικός αλγόριθμος
Ο ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας του ΣΔ 2 με συνυπάρχουσα οστεοπόρωση είναι αλλαγή στον τρόπο ζωής, φαρμακευτική αγωγή, διατροφή και άσκηση. Σημαντική απώλεια βάρους, μεσογειακή διατροφή πλούσια σε λιπαρά μονοακόρεστα και μακράς αλύσου ω-3, ξηρούς καρπούς και σπόρους, επαρκή πρόσληψη ασβεστίου και βιταμίνης D, προσεκτική κατανάλωση γαλακτοκομικών πλούσιων σε λίπος, περιορισμό στη λήψη αλκοόλ και αλατιού είναι η ιδανική διατροφή και για τις δύο παθήσεις. Εκτός από την άσκηση, εντατικό βάδισμα τουλάχιστον 150 λεπτά/εβδομάδα είναι αερόβιος τύπος άσκησης κατάλληλος και για τις δύο παθήσεις. Επίσης πολύ σημαντική είναι η διακοπή καπνίσματος
Οι περισσότεροι ασθενείς χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή. Πρώτη γραμμή θεραπείας η μετφορμίνη. Εάν η Hba1c παραμένει >7% μετά τρεις μήνες, προστίθεται δεύτερο σκεύασμα που εξαρτάται από τον ασθενή, από τη νόσο, από τα χαρακτηριστικά του φαρμάκου, από την ηλικία, από τις συν/νοσηρότητες, από τη διάρκεια του διαβήτη, από το βάρος του σώματος. Σε συνυπάρχουσα οστεοπόρωση θα πρέπει να προτείνονται σουλφονυλουρίες, DPP-4 και GLP 1 αγωνιστές. Γενικά θα πρέπει να αποφεύγεται η υπογλυκαιμία γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πτώση και κάταγμα. Η ινσουλίνη θα πρέπει να χρησιμοποιείται με πολλή προσοχή. Οι θειαζολιδινεδιόνες (TZD) σε μελέτες φάνηκε ότι αυξάνουν τον κίνδυνο κατάγματος κυρίως στις γυναίκες και καλό θα είναι να μην συστήνονται όπως και η καναγλιφλοζίνη που φάνηκε να έχει αρνητική επίδραση στην οστική πυκνότητα και στον κίνδυνο κατάγματος
Για τη δράση των αντιοστεοπορωτικών φαρμάκων στη συχνότητα του ΣΔ και τον μεταβολισμό της γλυκόζης, τα υπάρχοντα δεδομένα δεν δείχνουν πραγματική επίδραση. Έχει βρεθεί μείωση στον κίνδυνο ανάπτυξης ΣΔ σε όσους χρησιμοποιούν διφωσφονικά, αλλά αυτό χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση και καλά σχεδιασμένες μελέτες. Σε γενικές γραμμές η θεραπεία και ο έλεγχος της οστεοπόρωσης θα πρέπει να συνεχίζεται σύμφωνα με τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες χωρίς αλλαγές αν συνυπάρχει ΣΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου