Οδυσσέας Ελύτης

Kατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική
Όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου
Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω
Τόσο λίγη έμοιαζε, τόσο άπιαστη
Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα, με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες
Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία
Μελετούσα τ΄Ακοίμηστα και την Ερημική ν' αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες
Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή μου μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο
Μα 'ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα
Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μη και κανείς ιδεί το κάλλος. Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει
Λοιπόν τριγύριζα μέσα στη χώρα μου κι έβρισκα τόσο φυσική τη λιγοσύνη της, που 'λεγα πως δε γίνεται, θα πρέπει να 'ναι από σκοπού το ξύλινο ετούτο τραπέζι με τις ντομάτες και τις ελιές μπρος στο παράθυρο
Για να μπορεί μια τέτοια αίσθηση βγαλμένη απ' το τετράγωνο του σανιδιού με τα λίγα ζωηρά κόκκινα και τα πολλά μαύρα να βγαίνει κατευθείαν στην αγιογραφία
Κι αυτή αποδίδοντας τα ίσα, να προεχτείνεται μ' ένα μακάριο φως πάνω απ' τη θάλασσα, ως ότου αποκαλυφθεί της λιγοσύνης το πραγματικό μεγαλείο
Φοβούμαι να μιλάω  μ' επιχειρήματα που μόνον η άνοιξη δικαιωματικά διαθέτει. Όμως την παρθενία που πρεσβεύω έτσι την αντιλαμβάνομαι και μόνο έτσι την φαντάζομαι να κρατάει την μυστική της αρετή. Μεταβάλλοντας σε άχρηστα όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι άνθρωποι για την συντήρηση και την ανανέωση της
Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς, ή έστω σ' έναν Botticelli όσο σε μια μικρή βαϊφόρο κόκκινη. Έτσι και μια μέρα, τη θάλασσα την ένιωσα κοιτάζοντας μια κεφαλή Διός
Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ' ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση
Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός
Το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό
Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας