Nikolaus Lenau

Αφού κι η τελευταία εχάθη μάχη,
τρεις ιππείς επιστρέφουνε μονάχοι.

Από βαθειές πληγές το αίμα ρέει
ζεστό, τ’ άλογο σκύβει να το εισπνέει.
Από τη σέλα το αίμα τ’ αναβάτου,
κι από τους χαλινούς, έφτασε κάτου.
Αγάλι αγάλι τ’ άλογο πηγαίνει,
αλλά το αίμα τρέχει και πληθαίνει.
Οι τρεις ιππείς πηγαίνουνε πλάι πλάι,
ο ένας στον άλλο γέρνει κι ακουμπάει.
Στο πρόσωπο βλέπουν ο ένας τον άλλο,
και λένε μ’ αναστεναγμό μεγάλο:
- Από μια κόρη τρυφερά αγαπούμαι,
γι’ αυτό τώρα πεθαίνοντας λυπούμαι.
- Έχω χτήματα πολλά, σπίτια και δάση,
κι η νύχτα έτσι νωρίς θα με σκεπάσει.
- Δεν έχω πάρεξ το Θεό του κόσμου,
μα πόσο με φοβίζει ο θάνατός μου!
Και καθώς με τ’ άλογά τους προχωρούνε,
τρία κοράκια γύρω τους πετούνε.
Τους μοιράζονται, κρώζοντας καθένα:
- Δικοί σας οι δυο, κι ο τρίτος εμένα.