¨Ελαφρότητες

Φτάνω στα αχανή δώματα της μνήμης μου
Ναι, εκεί μέσα είναι δικά μου ο ουρανός κι η γη και η θάλασσα και μαζί τους και ότι μπόρεσα να δοκιμάσω με τις αισθήσεις μου. Η μνήμη είναι ένα άδυτο απέραντο, αχανές που κανείς δεν έφτασε ποτέ στα βάθη του
Και αυτή η υπέροχη ιδιότητα ανήκει στο πνεύμα μου, ανήκει στη φύση μου, αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω ολότελα ποιος είμαι
Είναι λοιπόν τόσο στενός ο νους που να μην χωράει τον εαυτό του;
Οι άνθρωποι θαυμάζουν τις κορυφές των βουνών, τα πελώρια κύματα της θάλασσας, τα πλατιά ποτάμια, τις ακτές των ωκεανών, τις περιφορές των ουράνιων σωμάτων, αλλά δεν μένουν εκστατικοί μπροστά στο θαύμα που συμβαίνει μέσα στους ίδιους, δεν απορούν <<πως εγώ τα ονόμασα όλα αυτά, χωρίς να τα έχω μπροστά μου>>
Κι αν όλα αυτά, τα βουνά, τα πελώρια κύματα, οι ωκεανοί και τα ουράνια σώματα πέσουν και σε πλακώσουν; Αν σε καταπνίξουν-όχι τα ίδια, καθεαυτά, αλλά η μνήμη τους;
Τι φορτίο Θεέ μου;
Κάπου μέσα στη μνήμη μου προσπαθώ να εντοπίσω το Θεό μα πιο εύκολα εντοπίζω τους πειρασμούς ή όχι;
Στα μάτια μου έχω γίνει εγώ ο ίδιος ένα πρόβλημα για τον εαυτό μου κι αυτή είναι η αρρώστια μου
Μέσα στο εκστατικό θαύμα της μνήμης και του μύχιου εαυτού βυθίζομαι κάτω από μικρόβια και βακτηρίδια-που τα γέννησα εγώ ο ίδιος. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, ε;;
Η μήπως το ένα δεν μπορεί χωρίς το άλλο;
<<Άστρο κανένα ποτέ ξανά δεν θα σε βλάψει. Όλες σου οι μέρες είθε να περάσουν μέσα σε γαλήνη και αγάπη>>