Ένα γράμμα
Αγαπημένη Μουντίτα!
Το όνειρο τελείωσε-πίσω μου οι χουρμαδιές, τα μοναστήρια, οι Βεδουίνοι, οι ερημίες
Σαν επιστροφή μου φάνηκε ο ερχομός μου τούτος στη μαύρη ήπειρο. Μια μυστική ταραχή, μια σκοτεινή ανάμνηση με κυρίεψε αναπνέοντας τον πυρωμένον αέρα και πατώντας τη γκρίζα, αχόρταγη αμμούδα
Τρεις βρίσκω υπήρξαν οι ανώτατες συγκινήσεις μου:
α' τα σύνορα ανάμεσα στην πράσινη γη του Νείλου και της άμμου. Το τελευταίο πράσινο φύλλο που στέκεται, αντιστέκεται, κι έχει μπροστά του την έρημο όλη, κι όμως δεν παραδίνεται, μαζεύει την τελευταία δροσιά, θρύβει το τελευταίο χώμα, σηκώνεται μικρό, απελπισμένο κι ανένδοτο-το πράσινο αυτό φύλλο έδωκε στην καρδιά μου το πιο υψηλό πρότυπο του ανθρώπου
β' η νεκρόπολη. Στην <<Κοιλάδα των Βασιλέων>> έφριξα θωρώντας τη μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου να νικήσει το θάνατο. Το πράσινο φύλλο δεν θέλει να πεθάνει. Όμοια μου φάνηκε Μουντίτα κι η Γης. Είμαστε ένας ίσκιος, γεννοβολούμε ίσκιους, κουβαριαζόμαστε μια στιγμή απάνω στα χώματα κι ύστερα διαλύουμε και σβήνουμε. Για το χατίρι τίνος παραστήσαμε πάνω στα χώματα πολέμους κι έρωτες, κάναμε κινήματα ανθρώπων που τρων, που δουλεύουν, που αγαπούν μια ιδέα, που κλαίν κι αγκαλάζονται; Αντί για απάντηση γομώνουν το στόμα μας με μια χούφτα χώμα. Ποιο είναι το χρέος μας;
γ' η έρημος του Σινά. Οδοιπορώντας στην έρημο ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά ρυθμικά, πεισματικά. Έτσι χτυπούσαν οι καρδιές που πέρασαν τώρα και τριάντα αιώνες από την έρημο τούτη και πελεκούσαν απάνω στον γρανίτη το Θεό. Ένας λαός μέσα στην πείνα, στο φόβο και στην ανταρσία, με τα λιμασμένα του σπλάχνα, με το πετσί του που έτρεμε, με την καρδιά του που αντιστέκουνταν, δημιουργούσε το Γιεχωβά, το Θεό που του ταίριαζε
Βρισκόμαστε σ' ένα νησί. Όλα αυτά που δημιουργούμε με τις αισθήσεις μας και συλλογιζόμαστε με το νου μας είναι ένα μικρό νησί μέσα σ΄ένα απέραντο, στείρο, κατασκότεινο ωκεανό. Στα άκρα πάντα η άβυσσος
Ποιό είναι το χρέος μας; Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μη φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο
Αγαπημένη Μουντίτα!
Το όνειρο τελείωσε-πίσω μου οι χουρμαδιές, τα μοναστήρια, οι Βεδουίνοι, οι ερημίες
Σαν επιστροφή μου φάνηκε ο ερχομός μου τούτος στη μαύρη ήπειρο. Μια μυστική ταραχή, μια σκοτεινή ανάμνηση με κυρίεψε αναπνέοντας τον πυρωμένον αέρα και πατώντας τη γκρίζα, αχόρταγη αμμούδα
Τρεις βρίσκω υπήρξαν οι ανώτατες συγκινήσεις μου:
α' τα σύνορα ανάμεσα στην πράσινη γη του Νείλου και της άμμου. Το τελευταίο πράσινο φύλλο που στέκεται, αντιστέκεται, κι έχει μπροστά του την έρημο όλη, κι όμως δεν παραδίνεται, μαζεύει την τελευταία δροσιά, θρύβει το τελευταίο χώμα, σηκώνεται μικρό, απελπισμένο κι ανένδοτο-το πράσινο αυτό φύλλο έδωκε στην καρδιά μου το πιο υψηλό πρότυπο του ανθρώπου
β' η νεκρόπολη. Στην <<Κοιλάδα των Βασιλέων>> έφριξα θωρώντας τη μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου να νικήσει το θάνατο. Το πράσινο φύλλο δεν θέλει να πεθάνει. Όμοια μου φάνηκε Μουντίτα κι η Γης. Είμαστε ένας ίσκιος, γεννοβολούμε ίσκιους, κουβαριαζόμαστε μια στιγμή απάνω στα χώματα κι ύστερα διαλύουμε και σβήνουμε. Για το χατίρι τίνος παραστήσαμε πάνω στα χώματα πολέμους κι έρωτες, κάναμε κινήματα ανθρώπων που τρων, που δουλεύουν, που αγαπούν μια ιδέα, που κλαίν κι αγκαλάζονται; Αντί για απάντηση γομώνουν το στόμα μας με μια χούφτα χώμα. Ποιο είναι το χρέος μας;
γ' η έρημος του Σινά. Οδοιπορώντας στην έρημο ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά ρυθμικά, πεισματικά. Έτσι χτυπούσαν οι καρδιές που πέρασαν τώρα και τριάντα αιώνες από την έρημο τούτη και πελεκούσαν απάνω στον γρανίτη το Θεό. Ένας λαός μέσα στην πείνα, στο φόβο και στην ανταρσία, με τα λιμασμένα του σπλάχνα, με το πετσί του που έτρεμε, με την καρδιά του που αντιστέκουνταν, δημιουργούσε το Γιεχωβά, το Θεό που του ταίριαζε
Βρισκόμαστε σ' ένα νησί. Όλα αυτά που δημιουργούμε με τις αισθήσεις μας και συλλογιζόμαστε με το νου μας είναι ένα μικρό νησί μέσα σ΄ένα απέραντο, στείρο, κατασκότεινο ωκεανό. Στα άκρα πάντα η άβυσσος
Ποιό είναι το χρέος μας; Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μη φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου