Τρία κύρια επαναστατικά κύματα εμφανίστηκαν στον δυτικό κόσμο ανάμεσα στο 1815 και το 1848.
Το πρώτο κύμα εμφανίστηκε στα 1820-1824. Στην Ευρώπη περιορίστηκε κυρίως στη Μεσόγειο, με επίκεντρα την Ισπανία (1820), τη Νεάπολη (1820) και την Ελλάδα (1821). Εκτός από τη Ελληνική, όλες οι άλλες επαναστάσεις καταπνίγηκαν.
Η Ισπανική Επανάσταση αναβίωσε το απελευθερωτικό κίνημα στην Λατινική Αμερική που είχε υποστεί ήττα και είχε περιοριστεί σε κάποιους απομονωμένους πρόσφυγες και λίγες συμμορίες. Ως το 1822 , η ισπανική Νότια Αμερική ήταν ελεύθερη. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα κράτη, και λίγο μετά και οι Βρετανοί, φροντίζοντας να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες, και οι Γάλλοι το έκαναν πριν λήξει η δεκαετία του 1820
Το δεύτερο επαναστατικό κύμα εμφανίστηκε στα 1829-1834 και επηρέασε όλη την Ευρώπη στα δυτικά της Ρωσίας καθώς και τη Βορειοαμερικανική ήπειρο. Στη Γαλλία ανετράπησαν οι Βουρβόνοι, το Βέλγιο κέρδισε την ανεξαρτησία του από την Ολλανδία, το πολωνικό κίνημα κατεπνίγη, διάφορα τμήματα της Γερμανίας και της Ιταλίας ήταν σε αναστάτωση, ο φιλελευθερισμός κυριάρχησε στην Ελβετία, ενώ άρχισε στην Ισπανία και την Πορτογαλία μια περίοδος εμφύλιου πολέμου ανάμεσα σε φιλελεύθερους και κληρικόφρονες. Το δεύτερο επαναστατικό κύμα του 1830, ήταν πολύ σοβαρότερη υπόθεση από του 1820. Στην ουσία σημαίνει την οριστική ήττα της αριστοκρατίας από τις αστικές δυνάμεις στη δυτική Ευρώπη. Η άρχουσα τάξη των επόμενων πενήντα χρόνων θα είναι η <<μεγαλοαστική τάξη>> των τραπεζιτών, των μεγαλοβιομηχάνων και κάποτε των ανώτατων δημόσιων υπαλλήλων, που έγινα αποδεκτοί από μια αριστοκρατία η οποία τραβήχτηκε στο περιθώριο. Οι καινοτομίες της εποχής αυτής ήταν η επέκταση του δικαιώματος ψήφου σε κατοίκους παραμεθόριων περιοχών, μικροκαλλιεργητές και φτωχούς των πόλεων και η εμφάνιση της εργατικής τάξης ως ανεξάρτητης και συνειδητοποιημένης δύναμης στην πολιτική ζωή. Πίσω από τις πολιτικές αλλαγές κρύβονται σημαντικές μεταβολές στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Στην ιστορία της εκβιομηχάνισης και του εξαστισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, την ιστορία των μεταναστευτικών ρευμάτων, στην ιστορία των τεχνών και των ιδεολογικών ρευμάτων, το 1830 αποτελεί σταθμό. Αποτελεί την αρχή δεκαετιών κρίσης στην ανάπτυξη της νέας κοινωνίας, που ολοκληρώθηκαν με την ήττα των επαναστάσεων το 1848, και μετά, το 1851, με το γιγαντιαίο οικονομικό άλμα
Το τρίτο και μεγαλύτερο επαναστατικό κύμα, του 1848, ήταν προϊόν αυτής της κρίσης. Η επανάσταση ξέσπασε σχεδόν ταυτόχρονα και (προσωρινά) επιβλήθηκε στη Γαλλία, σε όλη την Ιταλία, στα γερμανικά κρατίδια, στην αυτοκρατορία των Αψβούργων και στην Ελβετία (1847). Σε λιγότερο οξεία μορφή, άγγιξε την Ισπανία, Δανία, Ρουμανία και σποραδικά Ιρλανδία, Ελλάδα , Βρετανία.
Ποτέ δεν συνέβη τίποτε που να μοιάζει περισσότερο με παγκόσμια επανάσταση, το όνειρο των επαναστατών της περιόδου εκείνης, από την αυθόρμητη και γενική πυρκαγιά αυτής της εποχής. Ότι ήταν το 1789 η εξέγερση ενός έθνους μόνο, τώρα έμοιαζε να είναι <<η άνοιξη των λαών>> μιας ολάκερης ηπείρου.
Το πρώτο κύμα εμφανίστηκε στα 1820-1824. Στην Ευρώπη περιορίστηκε κυρίως στη Μεσόγειο, με επίκεντρα την Ισπανία (1820), τη Νεάπολη (1820) και την Ελλάδα (1821). Εκτός από τη Ελληνική, όλες οι άλλες επαναστάσεις καταπνίγηκαν.
Η Ισπανική Επανάσταση αναβίωσε το απελευθερωτικό κίνημα στην Λατινική Αμερική που είχε υποστεί ήττα και είχε περιοριστεί σε κάποιους απομονωμένους πρόσφυγες και λίγες συμμορίες. Ως το 1822 , η ισπανική Νότια Αμερική ήταν ελεύθερη. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα κράτη, και λίγο μετά και οι Βρετανοί, φροντίζοντας να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες, και οι Γάλλοι το έκαναν πριν λήξει η δεκαετία του 1820
Το δεύτερο επαναστατικό κύμα εμφανίστηκε στα 1829-1834 και επηρέασε όλη την Ευρώπη στα δυτικά της Ρωσίας καθώς και τη Βορειοαμερικανική ήπειρο. Στη Γαλλία ανετράπησαν οι Βουρβόνοι, το Βέλγιο κέρδισε την ανεξαρτησία του από την Ολλανδία, το πολωνικό κίνημα κατεπνίγη, διάφορα τμήματα της Γερμανίας και της Ιταλίας ήταν σε αναστάτωση, ο φιλελευθερισμός κυριάρχησε στην Ελβετία, ενώ άρχισε στην Ισπανία και την Πορτογαλία μια περίοδος εμφύλιου πολέμου ανάμεσα σε φιλελεύθερους και κληρικόφρονες. Το δεύτερο επαναστατικό κύμα του 1830, ήταν πολύ σοβαρότερη υπόθεση από του 1820. Στην ουσία σημαίνει την οριστική ήττα της αριστοκρατίας από τις αστικές δυνάμεις στη δυτική Ευρώπη. Η άρχουσα τάξη των επόμενων πενήντα χρόνων θα είναι η <<μεγαλοαστική τάξη>> των τραπεζιτών, των μεγαλοβιομηχάνων και κάποτε των ανώτατων δημόσιων υπαλλήλων, που έγινα αποδεκτοί από μια αριστοκρατία η οποία τραβήχτηκε στο περιθώριο. Οι καινοτομίες της εποχής αυτής ήταν η επέκταση του δικαιώματος ψήφου σε κατοίκους παραμεθόριων περιοχών, μικροκαλλιεργητές και φτωχούς των πόλεων και η εμφάνιση της εργατικής τάξης ως ανεξάρτητης και συνειδητοποιημένης δύναμης στην πολιτική ζωή. Πίσω από τις πολιτικές αλλαγές κρύβονται σημαντικές μεταβολές στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Στην ιστορία της εκβιομηχάνισης και του εξαστισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, την ιστορία των μεταναστευτικών ρευμάτων, στην ιστορία των τεχνών και των ιδεολογικών ρευμάτων, το 1830 αποτελεί σταθμό. Αποτελεί την αρχή δεκαετιών κρίσης στην ανάπτυξη της νέας κοινωνίας, που ολοκληρώθηκαν με την ήττα των επαναστάσεων το 1848, και μετά, το 1851, με το γιγαντιαίο οικονομικό άλμα
Το τρίτο και μεγαλύτερο επαναστατικό κύμα, του 1848, ήταν προϊόν αυτής της κρίσης. Η επανάσταση ξέσπασε σχεδόν ταυτόχρονα και (προσωρινά) επιβλήθηκε στη Γαλλία, σε όλη την Ιταλία, στα γερμανικά κρατίδια, στην αυτοκρατορία των Αψβούργων και στην Ελβετία (1847). Σε λιγότερο οξεία μορφή, άγγιξε την Ισπανία, Δανία, Ρουμανία και σποραδικά Ιρλανδία, Ελλάδα , Βρετανία.
Ποτέ δεν συνέβη τίποτε που να μοιάζει περισσότερο με παγκόσμια επανάσταση, το όνειρο των επαναστατών της περιόδου εκείνης, από την αυθόρμητη και γενική πυρκαγιά αυτής της εποχής. Ότι ήταν το 1789 η εξέγερση ενός έθνους μόνο, τώρα έμοιαζε να είναι <<η άνοιξη των λαών>> μιας ολάκερης ηπείρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου